สมาธิ...ใครๆก็ทำได้ ถ้าได้ทำ

ผลการปฏิบัติธรรม

กัลยาณมิตร จิว ซู เจิน และ กัลยาณมิตร จิว ซู มิน (สิงคโปร์)

 

ดิฉันชื่อ จิว ซู เจิน อายุ  34ปี เป็นชาวสิงคโปร์ ได้เติบโตมาในครอบครัวที่นับถือลัทธิเต๋า ตอนนี้มาทำธุรกิจกับสามีที่กรุงเทพฯ ได้ 3ปีแล้วค่ะ

 

“เพียงหนึ่งนาที ที่ได้พบกัลยาณมิตร ทำให้หลายวันของชีวิตมีความหมาย” คือ คำจำกัดความสั้นๆของตัวดิฉันเอง ก่อนมาพบวัดที่ดีที่สุดในโลก ซึ่งอยู่ในประเทศที่มีชื่อว่า ไทยแลนด์ ค่ะ

 

ย้อนไปเมื่อปี พ.ศ.2542 มีเพื่อนชาวสิงคโปร์คนหนึ่ง ได้มาชักชวนดิฉันให้สร้างองค์พระธรรมกาย เพื่อประดิษฐานที่มหาธรรมกายเจดีย์ พอทราบข่าวเท่านั้น ดิฉันก็ตัดสินใจทำทันที 3องค์ สร้างให้คุณพ่อ คุณแม่ และตัวเอง จากนั้นเพื่อนได้ชวนให้ไปร่วมกิจกรรมถือศีลแปด หนึ่งวัน ที่ศูนย์ปฏิบัติธรรม ประเทศสิงคโปร์

 

เพียงหนึ่งวันที่ได้ร่วมงาน ก็มากมายเพียงพอที่จะบอกกับตัวเองได้ว่า “ใช่เลย...นี่แหละคือสิ่งที่แสวงหามาทั้งชีวิต” เพราะในสมัยที่เรียนอยู่ high school ดิฉันได้เรียนรู้เกี่ยวกับพระพุทธศาสนา และการนั่งสมาธิ(Meditation)มาบ้างนิดหน่อย แต่เป็นนิดหน่อยที่ตกค้างในใจอย่างมหาศาล พอได้พบพานกันอีกครั้ง ดิฉันจึงบอกกับตัวเองว่า “เราจะไม่ปล่อยให้สิ่งดีๆนี้หลุดมือไปเด็ดขาด”

 

    ดังนั้น ดิฉันจึงมาที่ศูนย์ฯสิงคโปร์ทุกวันอาทิตย์ ยิ่งอยู่นาน ยิ่งอยู่ใกล้ ก็ยิ่งตอกย้ำ “ความใช่” ให้ชีวิต ดิฉันเชื่อมั่นมากขึ้น ในเส้นทางสายนี้ จนอยากให้ทุกคนในครอบครัวได้มาพบกับ “วัดที่ดีที่สุดในโลก” เหมือนดิฉันบ้าง แต่ก็ไม่มีใครสนใจเลย เมื่อชวนเท่าไหร่ไม่มา ดิฉันจึงจำเป็นต้องใช้วิธีการขั้นสุดท้ายนั่นคือ “นั่งสมาธิแล้วอธิษฐานจิตค่ะ”

 

    ทุกครั้งที่นั่ง ดิฉันจะตั้งใจแผ่เมตตาให้คุณพ่อและคุณแม่ เพื่อทดแทนบุญคุณของท่านทั้งสอง ให้ทั้งครอบครัวได้เข้าวัด ปฏิบัติธรรม แล้ววันหนึ่งคำอธิษฐานก็เป็นผลสำเร็จ เมื่อน้องสาวของดิฉัน ตกปากรับคำที่จะมาร่วมปฏิบัติธรรมโครงการ The Middle Way พอได้ยินคำนั้น ดิฉันดีใจมาก หลังจากที่ได้ขึ้นมาปฏิบัติธรรมแล้ว น้องสาวของดิฉันรู้สึกอย่างไร เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตบ้าง โปรดติดตามฟังจากตัวเธอเองเลยค่ะ...

 

กราบนมัสการคุณครูไม่ใหญ่ค่ะ

 

ดิฉันชื่อ จิว ซู มิน อายุ 32ปีค่ะ เป็นน้องสาวของพี่ จิว ซู เจิน ค่ะ ดิฉันทำงานธนาคารในประเทศสิงคโปร์ค่ะ ได้มีโอกาสอ่านหนังสือเกี่ยวกับพระพุทธศาสนาครั้งแรกเมื่ออายุ 13ปี แต่ก็ไม่ได้ศึกษาเพิ่มเติมหรือฝึกนั่งสมาธิแต่อย่างใด

 

จนกระทั่งเมื่อปี พ.ศ.2549 ช่วงเดือนกรกฎาคม พี่สาวได้ชักชวนให้มาฝึกสมาธิในโครงการ The Middle Way ช่วงนั้นดิฉันมีปัญหาเรื่องงานมากว่า 2ปีแล้ว เครียดมากตลอดเวลา หาทางออกให้ชีวิตด้วยการร้องไห้อยู่เป็นประจำ ดิฉันนึกถึงวันพรุ่งนี้ไม่ออกเลยว่าจะเป็นอย่างไร

 

หลังกลับจากฝึกนั่งสมาธิ ดิฉันจึงเริ่มเปิดฟังเสียงของ หลวงพี่นิโคลัส นำนั่งสมาธิ  ขณะเดินทางไปทำงานทุกๆเช้า พยายามทำตามท่านเท่าที่จะทำได้ ดิฉันมีความรอบคอบ ใจเย็นขึ้นมาก และไม่ร้องไห้อีกต่อไป หลังจากนั้นดิฉันจึงเริ่มมาที่ศูนย์ปฏิบัติธรรมสิงคโปร์เป็นประจำทุกวันอาทิตย์ และเมื่อเดือนตุลาคมปี พ.ศ.2549 ในที่สุดดิฉันก็เริ่มเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ของชีวิต เจ้านายเก่าของดิฉันมาชวนให้ไปทำงานด้วยกัน ดิฉันจึงได้งานใหม่ ซึ่งเป็นงานที่น่าทำมากกว่าเดิมค่ะ ตอนนี้ชีวิตดิฉัน Happy...Relax & Alert...มากค่ะ

 

    ปกติเวลานั่งสมาธิ ดิฉันจะไม่คิดถึงเรื่องอะไรเลยค่ะ จะภาวนา “สัมมา อะระหัง” ไปเรื่อยๆ ประสบการณ์ภายในที่ดีที่สุด คือ ครั้งหนึ่งดิฉันเหนื่อยมากและอยากจะนั่งพัก ฟังเสียงสงบสบายๆของหลวงพี่นิโคลัสสักครึ่งชั่วโมง ขณะที่ใจกำลังผ่อนคลายสบายๆ ทันใดนั้นเอง ใจของดิฉันก็หยุดนิ่ง และรู้สึกว่าตัวหายไป เหลือไว้แต่ศูนย์กลางกาย และเสียง “สัมมา อะระหัง” ดังมาจากกลางกาย ดิฉันแปลกใจมากว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆทำไมตัวหาย จึงเกิดความกลัว แล้วความรู้สึกว่าตัวหายก็หายไป แม้ว่ามันจะเกิดขึ้นเพียงชั่วขณะแต่ดิฉันก็รู้สึกสุขใจไปทั้งวันค่ะ

 

 

    นับตั้งแต่ได้นั่งสมาธิมา คนรอบข้างก็ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับดิฉัน คือ ดิฉันดูมีความสุขมากกว่าเมื่อก่อน ซึ่งดิฉันก็มีความสุขจริงๆค่ะ เดี๋ยวนี้ดิฉันมั่นใจเต็มร้อยว่า ความสุขที่แท้จริงต้องเริ่มจากภายในตัวเรา และการนั่งสมาธิเป็นหนทางที่จะนำไปสู่สันติสุขภายใน

 

    ดิฉันขอบพระคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ที่แนะนำการนั่งสมาธิให้แก่ทุกคนทั่วโลก ขอให้พระเดชพระคุณหลวงพ่อมีสุขภาพแข็งแรงอยู่เสมอค่ะ

 

 

    นั่นเป็นเรื่องราวของน้องสาวดิฉันค่ะ อารัมภบทมาเนิ่นนาน ขออนุญาตเล่าผลการปฏิบัติธรรมของดิฉันเองบ้างนะคะ...

 

    ดิฉันได้ให้โอกาสตัวเอง มานั่งสมาธิกับโครงการ The Middle Way รุ่นที่10 นับเป็นการหยุดพักงานที่ทำให้ดิฉันรู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่าที่สุดในรอบ 2-3ปี เหมือนกับว่า ได้ให้ใจมาพักผ่อนหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ

 

    ตั้งแต่ก่อนเริ่มนั่งสมาธิ ดิฉันรู้สึกว่า อากาศที่ สวนเพชรแก้ว เย็นสบาย ทิวทัศน์งดงาม เขียวชอุ่ม ทุกที่มีเสียงแมลงและเสียงนกร้องให้เพลินใจ เมื่อดิฉันหลับตาวางใจนิ่งๆ ปล่อยใจให้ติดอยู่ที่ศูนย์กลางกาย สักพักใจก็หยุดนิ่งสนิทมาก สัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางเบา และอ่อนนุ่มจริงๆค่ะ ร่างกายโล่ง โปร่ง ว่างเปล่า  คล้ายแก้ว คล้ายเพชรใสๆ และมีแสงสว่างที่ค่อยๆสว่างขึ้น เหลือเพียงใจที่นิ่งอย่างสมบูรณ์อยู่ที่ศูนย์กลางกาย  เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อน

 

    ดิฉันจึงนึกถึงหน้าของพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ภาพของท่านชัดเจนมาก ดิฉันรู้สึกอบอุ่นและเบาๆ เป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ อยากนั่งต่อไปเรื่อยๆ ไม่อยากเลิกนั่ง แม้ว่าจะหมดรอบนั้นแล้ว ดิฉันก็ยังไม่อยากลุกขึ้น จึงนั่งต่อไปอีก 15นาทีก่อนจะไปพักเที่ยงค่ะ

 

 

    หลังจากได้ปฏิบัติธรรมแล้ว สิ่งที่ดิฉันดีใจที่สุดก็คือ ครอบครัวของดิฉันเริ่มหันมาเข้าวัดพระธรรมกายกันแล้วค่ะ คำอธิษฐานของดิฉันได้กลายมาเป็นความจริงเข้า ทุกทีๆ เดี๋ยวนี้คุณพ่อ คุณแม่ น้องสาวและน้องเขย ต่างพากันนั่งสมาธิกับพระเดชพระคุณหลวงพ่อทุกเช้าวันอาทิตย์ ที่ศูนย์ปฏิบัติธรรมสิงคโปร์ ดิฉันรู้สึกปลื้มไม่รู้จบเลยค่ะ

 

    ดิฉันขอกราบขอบคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่อเป็นอย่างสูง ที่ได้ทำงานอย่างไม่รู้เหน็ดรู้เหนื่อย เพื่อประโยชน์แด่มวลมนุษยชาติอย่างแท้จริง ถ้าไม่มีพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ดิฉันคงจะยังหลงทางอยู่ ดิฉันขอถวายบุญที่ได้ทำมาทั้งหมดนี้แด่พระเดชพระคุณหลวงพ่อที่ดิฉันรักสุดหัวใจ ผู้ซึ่งมีความรักและความปรารถนาดีอย่างไร้ขีดจำกัด ต่อมวลมนุษย์โลกทุกชีวิตค่ะ

http://goo.gl/LBsXL