บุญยิ่งใหญ่ที่ทำเองได้ง่ายๆ

ผลการปฏิบัติธรรม

กัลยาณมิตรคะนึง ทะนะเนตร์

 

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

    แม้ตัวลูกไม่ได้มาจากตระกูล สืบวงศ์รวย แต่เมื่อได้รู้จักหลักวิชชาพารวยที่สอนโดยคุณครูไม่ใหญ่ คือ การหมั่นทำใจใสๆไว้ที่ศูนย์กลางกาย ชีวิตของลูกก็มีแต่รวยบุญรวยบารมียิ่งๆขึ้นไปค่ะ

 

    ลูกชื่อ คนึง ทะนะเนตร์ อายุ 26ปี อาชีพรับจ้าง ก่อนหน้านี้ลูกมีแต่ราศีความจนจับต้องทั่วใบหน้า อีกทั้งสามีก็เป็นผู้รอบรู้ เรื่องอบายมุข ทั้งดื่มเหล้า สูบบุหรี่ ชนไก่ เล่นพนัน ยกพวกตีรันฟันแทงกันไม่หยุดหย่อน ปัญหาเรื่องเงินทองจึงอีรุงตุงนัง กะละมังถังแตก กระเป๋าแหกกันไปข้างหนึ่งเลยล่ะค่ะ

 

    วันหนึ่ง ลูกได้พบกับ กัลยาณมิตรนีรนุช คณโฑเงิน และ กัลยาณมิตรพรทิพย์ ดีจันทึก ชวนร่วมบุญเสาแก้วพันปี และชวนมาวัดพระธรรมกาย ในงานกฐินปี พ.ศ.2549 ซึ่งลูกก็อยากมาพิสูจน์ให้เห็นกับตา หลังจากรับแต่ข่าวสารทางลบอยู่ด้านเดียว เมื่อมาแล้วก็ติดตาตรึงใจ ประทับใจกับความงดงามของเจ้าของความสวยระดับ Miss Thailand Universe และชุดที่วิจิตร อลังการดาวล้านดวง ของผู้เชิญผ้าไตรที่เป็นเสมือนนางวิสาขา ในปีนั้น

 

    จากนั้น ลูกได้ห่างวัดไปหนึ่งปี ด้วยภาระหน้าที่ที่ต้องไปต่อสู้กับความจน ใครไม่เคยก็ลองจนดูได้นะคะ แต่ลูกไม่เอาแล้วค่ะเข็ดขยาดจริงๆ ลูกออกเดินสายรับจ้างทำงานทั่วไปกับสามีไปเรื่อยๆ จนปี พ.ศ.2550...ก็ได้ไปร่วมเป็นเจ้าภาพงานทอดกฐินที่วัดแห่งหนึ่ง ซึ่งจัดพิธีได้อย่างเป็นระเบียบน่าประทับใจ ทราบภายหลังว่า พระที่วัดนี้ก็เอาระเบียบการจัดงานมาจากวัดพระธรรมกาย และเหมือนสายบุญชักนำ พอลูกถูกชวนมาวัดพระธรรมกายอีกครั้งในงานกฐินปี พ.ศ.2550 ลูกจึงตกลงทันที

 

    ลูกได้มาพบกับความประทับใจ ในชุดของนางวิสาขาอีกครั้ง คราวนี้ได้นั่งชิดติดขอบเวที เห็นกันจะจะเต็มสองตา ถึงความสวยระดับรองนางสาวไทย กับชุดที่ดูแล้วดูอีกก็ยังงดงามน่าชื่นใจในบุญของนางวิสาขา นับแต่นั้น ลูกก็มาวัดทุกอาทิตย์ต้นเดือน และได้ทำหน้าที่ผู้นำบุญในงานวันคุ้มครองโลกเมื่อ 22 เมษายน พ.ศ.2551...ที่ผ่านมา โดยไปบอกบุญตามหมู่บ้าน ในวันที่แสงแดดจัดจ้านประหนึ่งว่าจะแผดเผาท้าประลองกำลังกับใจลูก กับหมู่บ้านที่ดูเงียบสงัดเพราะชาวบ้านออกไปทำงาน เหมือนจะตอกย้ำให้ลูกล้มเลิกความตั้งใจ

 

    แต่ประทานโทษ ลูกไม่ยอมแพ้หรอกค่ะ ลูกได้ตั้งจิตอธิษฐาน “ขอให้ผู้ที่มีบุญกับเรากับพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ออกมาร่วมบุญกันเยอะๆ” ซึ่งก็ได้ผล...ลูกปลื้มในบุญนี้สุดประมาณ“เราทำได้”...สามารถชวนคนมาสร้างบารมี โดยที่ไม่เบิกเงินค่ารถจากวัด และได้ทำบุญอีก 6,200บาท “โอ...คนจน (ที่กำลังจะรวย) อย่างเราก็ทำได้จริงๆ”

 

    แม้จะปลื้มใจกับบุญที่ได้ชักชวนผู้อื่นทำ อย่างไรเสียก็สู้บุญที่เราทำด้วยตัวเองไม่ได้ ความรู้สึกในใจบอกลูกอย่างนั้น แต่คนจนอย่างลูกจะไปเอาทรัพย์ที่ไหนมาทำบุญได้มากๆ พอคิดเช่นนี้ คำพูดของพระอาจารย์รูปหนึ่ง ที่ลูกเคยฟังธรรมจากท่าน ก็ดังขึ้นในใจ “บุญยิ่งใหญ่ที่ทำเองได้ง่ายๆ โดยไม่ต้องใช้ทรัพย์ก็มีอยู่นะ สมาธิ(Meditation)...ไงล่ะ” คำพูดนั้นเคยเป็นจุดเริ่มต้น ทำให้ลูกสนใจเริ่มหัดนั่งสมาธิ แต่ก็ยังไม่จริงจัง นั่งแค่วันละครึ่งชั่วโมงเท่านั้น

 

    ตอนนี้ ลูกเริ่มรู้สึกแล้วว่า “บุญใหญ่สุดประมาณอยู่ตรงหน้า แค่หลับตาเบาๆเท่านั้นเอง เรายังจะมัวทำอะไรอยู่” จึงเริ่มลงมือปฏิบัติธรรมอย่างจริงจัง โดยหมั่นนึกถึงพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯที่ลูกเคารพศรัทธา

 

    แล้ววันหนึ่ง ประสบการณ์ภายในอันมีค่าสุดประมาณของลูก ก็ได้บังเกิดขึ้น นั่นคือ มีดวงแก้วที่ใสสว่างมาก ลอยมาข้างหน้าลูก ลูกนั่งดูเฉยๆนิ่งๆ จากนั้นก็รู้สึกเหมือนเราอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ ครั้งนี้ลูกนั่งได้นานถึง 2ชั่วโมง เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหกแต่ก็จริง วันถัดมานั่งได้ราว 20นาทีก็เห็นดวงแก้วอีก ครั้งนี้ลูกได้อธิษฐานให้ดวงแก้วมาอยู่กลางท้องซึ่งก็ได้ผล ลูกได้พบกับความใสและความสว่างมากๆของดวงแก้ว ที่ไม่รู้จะเปรียบกับอะไรดี รู้แต่ว่าความใสสว่างนั้น ทำให้ตัวของลูกใสสว่างตามไปด้วย เหมือนนั่งในที่โล่งกว้าง

 

    แต่พอเริ่มสงสัยว่า “ตัวเราหายไปไหนหนอ” เท่านั้นเอง ดวงก็หายไปและไม่มาให้เห็นอีกเลย พยายามเท่าไหร่ก็ได้แค่ความสว่าง สงบ นิ่ง ไม่เห็นดวง แต่ก็ยังดีที่ไม่ฟุ้งซ่านเหมือนแต่ก่อน

 

    ครั้นพอมีคนชวนลูก ขึ้นไปปฏิบัติธรรมที่สวนป่าหิมวันต์ ลูกไม่รอช้าตอบตกลงทันที แต่พอขึ้นไปปฏิบัติธรรมเต็มที่ ลูกก็กลับตั้งใจมากเกินไป ผ่านไปหกวันก็ยังไม่พานพบประสบการณ์ภายในใดๆ จนกระทั่งวันสุดท้ายก่อนจะกลับ ลูกทำใจนิ่งๆ ตามคำแนะนำของพระอาจารย์ และได้อธิษฐานจิตกับพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ขอให้มีเงินไหลนองทองไหลมา เพื่อหล่อรูปเหมือนทองคำของท่านให้ได้สัก 1บาททองคำ พร้อมกับจ้องมองขอความเมตตาจากท่าน แล้วนั่งหลับตาต่อ…

 

    แต่ลูกกลับรู้สึกอึดอัด เมื่อยขบในท่านั่งเท้าขวาทับเท้าซ้ายซึ่งได้นั่งมาหกวันแล้ว จึงลองเปลี่ยนเป็นนั่งซ้ายทับขวา ทันใดนั้นเองลูกรู้สึกตัวหนักมาก ราวกับโดนกดให้จมลงไปใต้ห้องปฏิบัติธรรม ในใจตอนนั้นคิดว่าไม่ไหวแล้ว แต่อีกใจหนึ่งก็นึกถึงคำพูดของพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯว่า “ตายเป็นตาย” จึงนิ่งต่อไปในกลางของกลาง

 

    ไม่นานลูกก็เห็นเศียรพระ ผุดขึ้นมาจากกลางกายเรื่อยๆ แต่ตัวก็ยังไม่หายหนัก จนท่านโผล่ขึ้นมาครอบตัวเราเท่านั้นแหละ จากความหนักก็เปลี่ยนเป็นความเบาสบายในพริบตา เหมือนโยนภูเขาที่แบกไว้ทิ้งเหวในทันที ตัวใสมากๆเหมือนเปล่งรัศมีสว่างไปทั้งห้อง จึงนั่งดูไปเรื่อยๆพยายามประคองใจ ทั้งที่อยากลืมตาขึ้นมาเพื่อบอกให้คนทั้งห้องได้รับรู้ประสบการณ์ภายในของเรา ก็พอดีพระอาจารย์กล่าว...สัพเพฯ

 

    แต่พอลืมตาก็ยังรู้สึกว่า องค์พระยังนั่งอยู่กับเราตลอด พอหลับตาก็ยังเห็นท่านอยู่ หลับตา-ลืมตา-นั่ง-นอน-ยืน-เดิน ก็ยังมองเห็นตลอด จากการเห็นองค์พระนี้เอง ทำให้เข้าใจการบ้านสิบข้อที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อพร่ำบอก เมื่อทำตามแล้วเหมือนเรามีบุญคอยดูแล มีเกราะป้องกันภัยตลอด เหมือนได้มีชีวิตใหม่เลยค่ะ

 

    ต่อแต่นั้นมา ก็มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาแทนที่สิ่งเลวร้ายที่เคยกระหน่ำชีวิตของลูก ช่วงวันพ่อ สามีก็มาขอลาบวชที่วัดข้างบ้าน เขาบวชได้นานเป็นเดือน สึกออกมาก็หักดิบเลิกอบายมุขทุกอย่าง ถือศีลและปฏิญาณตนว่า “จะคบกับคนมีศีลเท่านั้น คนไม่มีศีลไม่คบ” อีกทั้งจากการที่เคยหาทรัพย์ได้ยากลำบาก แต่พอช่วยกันนั่งสมาธิกับสามี ทรัพย์นั้นก็มาเองให้ทันได้ทำบุญทุกๆอาทิตย์ต้นเดือน

 

    ปัจจุบัน มีงานเข้ามาตลอดไม่อดแล้วค่ะ ทำให้อยู่สบายใช้จ่ายสะดวก ไม่เป็นผู้คงแก่รวย คือ ตอนแก่คงจะรวย ลูกดีใจมากที่ได้มารู้จักวัดพระธรรมกาย จากเมื่อก่อนไม่รู้จักเรื่องบุญ-บาป นรก-สวรรค์...เลย ปัจจุบันชีวิตและครอบครัวเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นมาก ถ้าไม่มีพระเดชพระคุณหลวงพ่อลูกก็คงไม่มีวันนี้

 

    ลูกขอกราบขอบพระคุณ พระเดชพระคุณหลวงพ่อที่ทำให้ลูกรู้จักวัด บุญ-บาป และการปฏิบัติธรรม สุดท้ายนี้ลูกขอให้พระเดชพระคุณหลวงพ่อมีสุขภาพแข็งแรง อยู่เป็นต้นบุญให้กับลูกๆไปนานๆค่ะ

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพสูงสุด

 

กัลยาณมิตรคนึง ทะนะเนตร์

http://goo.gl/8S8g5