จดหมายจากภาคใต้

ผลการปฏิบัติธรรมคุณครู

กัลยาณมิตรนปภา ศรีเอียด (ประเทศไทย)

 

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อคุณครูไม่ใหญ่เจ้าค่ะ

 

 

    ลูกชื่อ นปภา ศรีเอียด เกิดที่ตำบลควน อำเภอปะนะเระ จังหวัดปัตตานี ลูกอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิดจนถึงปัจจุบัน เป็นเวลากว่า 47ปีแล้วค่ะ ซึ่งก็ยังไม่เคยคิดที่จะย้าย หรือจะหนีไปไหนเลยนะคะ ลูกรับราชการอยู่ในวงการการศึกษาไทย ในตำแหน่งศึกษานิเทศก์ชำนาญการ สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาปัตตานีเขต1 ค่ะ

 

    งานศึกษานิเทศก์เป็นงานที่ลูกชอบมาก แม้ในยามที่บ้านเมืองไม่สงบ แต่ลูกก็ไม่เคยถอย แม้ว่าบางครั้งอาจจะเคยท้ออยู่บ้าง เพราะมันเหนื่อยและล้า แต่ก็เป็นแค่ท้อแบบเทียมๆ ยังไม่ใช่ท้อแท้ค่ะ ลูกรับผิดชอบการดำเนินงาน โครงการโรงเรียนวิถีพุทธ เป็นงานที่ทีมงานที่สำนักงานเขตฯ มอบหมายให้ลูกทำ ตั้งแต่ปี พ.ศ.2547 จนถึงปัจจุบัน เพราะเห็นว่า ลูกชอบไปวัด ฟังธรรม นั่งสมาธิ(Meditation) ซึ่งลูกก็รับหน้าที่นี้ด้วยความเต็มใจ ปลื้มใจ และปีติใจค่ะ

 

    ชีวิตของลูกอยู่กับวัดมาตั้งแต่เด็กๆ ตั้งแต่จำความได้ ลูกตักบาตรแทนคุณยายทุกเช้า  เพราะท่านรีบไปทำไร่ ลูกจะไปวัดกับคุณยายทุกวันพระ ลูกจำบทสวดมนต์ได้ตั้งแต่ยังเขียนหนังสือไม่เป็น และชอบฟังพระเทศน์มากที่สุด ซึ่งในสมัยนั้น พระจะเทศน์ด้วยการอ่านใบลาน อย่างชัดถ้อยชัดคำ ต่อมาคุณยายเสียชีวิตลงด้วยโรคชรา สิ่งที่ท่านได้มอบไว้ให้ลูก กลับกลายเป็นทรัพย์สมบัติที่ยิ่งใหญ่ นั่นก็คือ ท่านทำให้ลูกกลัวการทำบาป รักการทำบุญสร้างกุศลอย่างที่สุด

 

    เมื่อ 10ปีที่แล้ว ลูกได้ไปปฏิบัติธรรมที่ถ้ำแห่งหนึ่ง ภาวนา “ยุบหนอ พองหนอ” พอปฏิบัติไปได้ 3วัน ลูกนั่งสมาธิแล้วเห็นกายของตัวเอง มีลักษณะเหมือนคนนั่งสมาธิอยู่ แต่ไม่มีเนื้อ-หนังเลย เป็นแค่กลุ่มก้อนพลังงานสีขาวเท่านั้น ซึ่งในสมาธิลูกรู้สึกได้ว่า เป็นตัวลูกเอง ลูกเห็นอยู่อย่างต่อเนื่องเป็นเวลา 2วัน ทำให้ลูกเริ่มเข้าใจว่า ชีวิตคนเราเกิดมาก็มีแค่นี้เอง และยังมีสิ่งที่เราไม่รู้เกี่ยวกับตัวเราอีกมากมาย เพราะสิ่งที่เราเห็นอยู่ที่เป็นกลุ่มก้อนพลังงานสีขาว เราก็ยังตอบตัวเองไม่ได้เลย รู้แต่ว่าที่นั่งอยู่นั่นคือตัวเรา ถามใครก็ตอบเราไม่ได้ว่านั่นคืออะไร

 

    ด้วยความสงสัย ใคร่อยากรู้เรื่องเกี่ยวกับตัวเราในตัวเรา ที่ลูกเห็นจากสมาธิ จึงทำให้ลูกชอบที่จะเรียนรู้เรื่องพระพุทธศาสนา อ่านหนังสือธรรมะ มันเป็นความชอบที่ไม่ได้ฝืนใจแต่ชอบจากใจ และลูกก็จะนั่งสมาธิทุกวัน ภาพที่ลูกเห็นเริ่มเปลี่ยนไป เริ่มเห็นหลายสิ่งหลายอย่างเข้ามาในสมาธิมากขึ้น เช่น อวัยวะบางส่วนหายไป นั่งไปอยู่ๆแขนก็หาย ขาหาย จนตัวเราหายไป ลมหายใจหายไปเลย เหมือนหายเข้าไปในท้อง เหลือไว้แต่ความว่างเปล่า...

 

    ไม่มีตัวเรา เราอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ แต่รู้ว่ามีตัวเราอยู่ ตัวเราเปรียบเหมือนเป็นแค่เส้นด้ายเล็กๆ ที่เกี่ยวให้รู้ว่าเรายังอยู่กับกาย รู้แต่ว่าอารมณ์นั้นเป็นอารมณ์ที่สงบ สบาย พอออกจากสมาธิแล้ว เหมือนกับว่าเราได้หลับมาหลายวัน หลับมาเต็มตื่น ไม่เหนื่อยไม่เพลีย หน้าตาผ่องใส สดใสไปหมด

 

    จนกระทั่งกลางปี พ.ศ.2550 ลูกส่งทีมงานไปปฏิบัติธรรมที่สวนพนาวัฒน์ แต่ลูกต้องประหลาดใจ เพราะเมื่อทุกคนกลับลงมา ทุกคนมาขอบคุณลูกที่ให้โอกาสดีๆกับเขา เขาบอกว่า ที่สวนพนาวัฒน์ดีมากๆเลย ใครมีโอกาสขอให้รีบไปเถอะ ตอนนั้นลูกก็ยังไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่นัก จนได้มีโอกาสขึ้นไป พร้อมกับคณะครูโรงเรียนวิถีพุทธในสังกัด และเพื่อนศึกษานิเทศก์ ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า “สุดยอดเลย พระอาจารย์ดี อาหารดี อากาศดี บริการดี ที่พักดี ดีครบหมดทุกอย่าง ที่นี่สวนพนาวัฒน์เป็นสถานที่ปฏิบัติธรรมที่ดีที่สุดในโลก”

 

เมื่อลูกได้นั่งสมาธิที่สวนพนาวัฒน์ ลูกเริ่มนั่งสมาธิด้วยการไม่คิดอะไร คำภาวนาหายไป ร่างกายก็หายไปด้วย แต่จิตของลูกเหมือนถูกหย่อนลงไปสู่ศูนย์กลางกาย พอเข้าสู่วันที่สาม จิตของลูกนิ่งเร็วมาก สักพักหนึ่งในท่ามกลางความสงบนิ่ง และว่างเปล่า ก็ปรากฏเป็นแสงที่สว่างมากๆ เป็นแสงที่สว่างและสงบ เย็นสบาย แล้วก็มีดวงแก้วใสๆผุดซ้อนๆกัน ผุดขึ้นมา แล้วก็มีดวงใหม่ผุดขึ้นมาแล้วก็หายไป ผุดขึ้นเป็นสายๆเร็วมาก

 

ลูกนั่งสมาธิไปด้วยความสุข ที่สงบ ไม่มีความเหนื่อยเลย นั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่ต้องเปลี่ยนท่าเลย ช่างเป็นความสุขที่แปลกใหม่กว่าความสุขทุกครั้งที่ลูกนั่งสมาธิ ลูกมีความสุขมาก เพราะคำถามที่ลูกแสวงหาคำตอบมานานเกี่ยวกับชีวิตมนุษย์ และเรื่องตัวเราในตัวเรา วันนี้ได้ถูกเปิดเผยผ่านทาง DMC

 

พระเดชพระคุณหลวงพ่อคุณครูไม่ใหญ่ คือ ครูบาอาจารย์ที่ลูกค้นหามาตลอดชีวิต ที่ทำให้ลูกรู้ว่า การนั่งสมาธิในทุกวิธีล้วนเป็นไปเพื่อปลายทางเดียวกัน คือ การหย่อนจิตลงสู่ศูนย์กลางกาย ซึ่งเป็นทางเอกสายเดียว อีกท่านหนึ่ง คือ พระเดชพระคุณหลวงพ่อทัตตชีโว ครูบาอาจารย์ ผู้มีความเพียรในการพร่ำสอน ฝึกนิสัยลูกศิษย์ ท่านเมตตาเทศน์สอนให้พวกเราคณะผู้บริหารการศึกษาฟัง อย่างไม่รู้เบื่อ และตอบคำถามได้ชัดเจน แจ่มกระจ่างค่ะ

 

    เมื่อกลับมาที่ปัตตานี ลูกดู DMC ทุกวัน ตอนแรกดูอยู่หลายช่องแต่ตอนนี้ลูกดู DMC ช่องนี้ช่องเดียวค่ะ ลูกชอบมากเพราะมีทั้งสาระ มีบันเทิง และได้ความสุข ที่สำคัญได้บุญด้วย แค่ได้ดู DMC ได้กราบพระเดชพระคุณหลวงพ่อทุกคืน บุญก็เกิดขึ้นในใจแล้ว ขนาดหลานของลูกอายุ 4ขวบกับ 11ขวบ เรียกว่าติด DMC งอมแงม บางครั้งลูกกับหลานก็ลุกขึ้นเต้นตามไอ้เข้กับเจ้าคาราบาว จนลืมความเหนื่อยและความเครียดไปเลยค่ะ

 

    ลูกชอบฟังที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อคุณครูไม่ใหญ่เทศน์มากๆ เพราะคุณครูไม่ใหญ่ใช้คำพูดที่สุภาพ ชัดถ้อย ชัดคำ ฟังง่าย สิ่งที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อแสดงออก เปี่ยมไปด้วยความเมตตา เรื่องที่ยากๆ ฟังแล้วก็ง่าย เรื่องที่ง่ายอยู่แล้ว ก็ง่ายยิ่งขึ้นไปอีก ขนาดหลานตัวเล็กๆอายุ 4ขวบของลูกยังเข้าใจเลยค่ะ และช่วงที่ลูกประทับใจที่สุด คือ ช่วงที่คุณครูไม่ใหญ่นำทุกคนทั่วโลกสวดมนต์ แผ่เมตตา ให้หันลำโพงไปทาง 4จังหวัดชายแดนภาคใต้ นั่นเป็นความประทับที่สุดจะพรรณนา

 

    คำพูดนี้ พระเดชพระคุณหลวงพ่อพูดทุกคืน ลูกตื้นตันใจมาก มีความสุขทุกครั้งที่ได้ยินว่า พระเดชพระคุณหลวงพ่อเป็นห่วงพวกเราเหลือเกิน ลูกคิดว่ากระแสของความเมตตาที่ส่งผ่าน DMC รวบรวมกับกระแสใจของเหล่ากัลยาณมิตรทั่วโลก ได้หล่อเลี้ยงจนทำให้ใจดวงนี้ของลูกและเพื่อนครู 4จังหวัดชายแดนภาคใต้ เข้มแข็งขึ้น มีพลังมากขึ้น แม้ในยามนี้แม้บ้านเมืองจะระส่ำระสายอยู่ แต่ลูกก็ภูมิใจและดีใจที่พุทธบริษัททั้งหลาย ยังให้การช่วยเหลือ ยังดูแลและให้กำลังใจพวกเรา

 

    ลูกขอกราบแทบเท้า ขอบพระคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่อคุณครูไม่ใหญ่ ที่ได้มอบ “กองทุน หนุนแรงใจ ช่วยครู 4จังหวัดชายแดนใต้” ลูกปลื้มใจอย่างสุดซึ้ง เพราะเราไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยวอีกต่อไป เรามีครูหยัดสู้เพิ่มมากขึ้น ตั้งใจสอนเด็กๆด้วยความตระหนักเห็นความสำคัญ และพร้อมใจกันยืนหยัด…สู้เพื่อพระพุทธศาสนา และผืนแผ่นดินไทย 4จังหวัดชายแดนใต้ เราจะไม่ยอมที่จะให้ด้ามขวานทองของเราบิ่น เราจะสู้…จนกว่าจะชนะค่ะ และลูกได้แต่งกลอนจากใจ มาถวายคุณครูไม่ใหญ่ด้วยค่ะ

                                             

ท่านสอนเรา ให้เข้าใจ ในชีวิต

ท่านสอนให้ คิดถึงสิ่ง เป็นกุศล

ท่านสอนคน ให้สมบูรณ์ ความเป็นคน

ท่านสอนคน ให้ลุล่วง พ้นบ่วงมาร

 

ท่านสอน ทุกวัน มิว่างเว้น

ท่านสอนเน้น อย่างตั้งใจ และอาจหาญ

ท่านยอมเหนื่อย เมื่อยล้า ทุกข์ทรมาน

ท่านผู้นั้น คือพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ธัมมชโย

 

ครูใต้ทุกคน กราบลง แทบเท้าท่าน

ที่เมตตา เจือจานน้ำใจ อย่างอักโข

มอบทุนหนุน แรงใจ อย่างใหญ่โต

เปล่งเสียงโห่ ร้องยืนหยัด เพื่อสู้…สู้ต่อไป

 

จากใจลูกพระธัมฯ

                                            คณะครู 4จังหวัดชายแดนภาคใต้ทุกคน

                                              

นปภา ศรีเอียด ศึกษานิเทศก์

สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาปัตตานี  เขต1

ผู้ประพันธ์

 

http://goo.gl/DkUlN