สิ่งที่เฝ้าแสวงหา

ผลการปฏิบัติธรรม

กัลยาณมิตรสาวิตรี เฉิน (ประเทศไทย)

 

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

 

    “เฝ้าคอยใครสักคน ที่เขามีใจเดียวกับเรา” ความรู้สึกเช่นนี้วนเวียนวกวนเป็นวังน้ำวน อยู่ในดวงกมลของลูกมาตั้งแต่เล็กๆ ลูกได้พยายามแสวงหามาตลอดว่า ตัวเองนั้นคอยใครอยู่ และแล้ววันเวลาแห่งการรอคอยก็สิ้นสุดลง เมื่อลูกได้พบคุณครูไม่ใหญ่ ผู้ใจดี สอนดี และแสนดีต่อลูกๆทุกคนค่ะ

 

    ลูกชื่อ สาวิตรี เฉิน อายุ 25ปี อาชีพเจ้าหน้าที่บัญชีและบุคคล ลูกเติบโตมากับความเชื่อเรื่องไหว้เจ้าในครอบครัวชาวจีน บุคคลที่แวดล้อมก็ล้วนแต่เชื่อเรื่องสิงๆทรงๆ ไม่มีกัลยาณมิตรที่นับถือพุทธแท้อยู่เคียงข้างเลย ถึงกระนั้นลูกก็ไม่ได้รู้สึกสนใจไปกับความเชื่อเหล่านี้ สำนึกลึกๆในใจจะคอยบอกว่า ใครสักคนที่ลูกคอยอยู่นั้น เขาไม่ได้ชอบเรื่องแบบนี้ สำนึกรักบ้านเกิด (บ้านบนสวรรค์) จึงคอยกระตุ้นเตือนให้ลูกแสวงหาทางสายใหม่

 

    ต่อมาก็มีคนมาชวนลูกไปเข้าโบสถ์คริสต์ ร่วมกิจกรรมร้องเพลง แรกๆลูกก็เพลิดเพลินใจจนอยากเข้ารีต แต่พอนานไปๆ สำนึกในใจก็ย้ำเตือนขึ้นมาอีกว่า นี่ก็ไม่ใช่หนทางที่เราแสวงหา คราวนี้ลูกจึงเริ่มลงมือศึกษาด้วยตัวเอง ด้วยการหาหนังสือธรรมะมาลองอ่าน ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบ คิดอยากออกบวชเสมอๆทั้งๆที่เป็นผู้หญิง จนพ่อแม่รู้สึกเป็นห่วง

 

    ครั้นเดือนกันยายน พ.ศ.2548 ลูกได้เห็นหนังสือธรรมะของวัดพระธรรมกายที่เพื่อนร่วมงานวางทิ้งไว้ จึงลองพลิกเข้าไปอ่านข้างใน จนรู้สึกอยู่เฉยไม่ได้ ต้องไปถามหาผู้ที่เป็นเจ้าของหนังสือเล่มนี้ จนได้พบตัว คือ คุณปุนแปง นาชิน เธอได้บอกเล่าถึงเรื่องราวของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ และวัดพระธรรมกาย อย่างละเอียด ปิดท้ายด้วยการชักชวนลูกมาวัด ลูกตัดสินใจทันทีไม่รีรอ อยากจะรีบไปกราบเท้าพระเดชพระคุณหลวงพ่อเร็วๆค่ะ นับตั้งแต่นั้นมา ลูกก็มาวัดทุกๆอาทิตย์ และทุกงานบุญอย่างสม่ำเสมอไม่เคยขาด และทุ่มเททำบุญในทุกๆบุญอย่างสุดกำลัง

 

    เมื่อรู้จักวัด รู้จักชีวิต ลูกก็ตั้งใจว่าจะถือพรหมจรรย์ แต่แล้วใครอีกคนหนึ่งที่ลูกไม่ได้ตั้งใจเฝ้าคอย ก็ก้าวเข้ามาในชีวิต เขาเป็นวิศวกรหนุ่ม เป็นชาวไต้หวันค่ะ เขามาติดตั้งเครื่องจักรให้บริษัทฯ พอได้เห็นหน้าลูก เขาก็เข้ามาวุ่นวายวอแวเรื่อยๆมา ลูกนั้นคิดว่า หากเขาไม่ใช่คู่สร้างบุญ คู่สมบารมี ก็ขอให้เขาจากไปเอง จึงใช้คติว่า “Love Me Love My Temple” ถ้าเป็นคู่สร้างบารมีก็ต้องตามลูกมาวัด เขาก็ตามมาวัดทุกอาทิตย์ ลูกเห็นความอดทนของเขาก็เลยใจอ่อน จึงตัดสินใจสมานฉันและสมานเธอ

 

 

    เมื่อสามีได้ฟังอานุภาพของพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ ที่เกิดขึ้นกับลูก จากเทพบุตรชาวต่างชาติที่ไม่เข้าใจในพระพุทธศาสนาเถรวาท ก็กลับมาเข้าใจ และกลายเป็นกัลยาณมิตรกระตุ้นเตือนให้ลูกเดินหน้าในการสร้างบารมี

 

    เรื่องที่ลูกเล่าให้เขาฟัง มีดังนี้ค่ะ...วันหนึ่ง ตอนที่ลูกเดินข้ามถนนอยู่ ทันใดนั้นก็มีรถยนต์แล่นเข้ามาในระยะกระชั้น ลูกตกใจจึงหลับตานึกถึงพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯที่ศูนย์กลางกาย ก็เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นผลักลูกไปจากตรงนั้น ครั้นพอลืมตาลูกก็เห็นรถคันนั้นอยู่ห่างจากลูกไปไกลมาก คำว่า “ปาฏิหาริย์” ในกาลคับขันนั้น แม้สะกดไม่ถูก แต่ก็ปรากฏขึ้นกับลูกได้

 

   เมื่อเทพบุตรของลูกที่เป็นชาวต่างชาติยังเข้าวัด ลูกก็ยิ่งมีกำลังใจไปเป็นกัลยาณมิตรให้แก่ครอบครัว จนทั้งพ่อแม่พี่น้องได้ตามลูกมาบนเส้นทางสายนี้กันทุกคนค่ะ

 

    ลูกรักในการปฏิบัติธรรมมาก ดังนั้นในวันศุกร์เมื่อเลิกงานแล้ว ลูกก็จะรีบเดินทางมาวัด เพื่อเข้าโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา และปฏิบัติธรรมต่อเนื่องจนถึงวันอาทิตย์ สิ่งที่ลูกทำก็เพียงแค่ปิดตานอก เปิดตาใน แล้วดูที่ใจของตัวลูกเอง โดยนั่งนิ่งๆเฉยๆ วางใจเบาๆที่ศูนย์กลางกาย ผ่อนคลาย ใช้เกียร์ว่างทางใจ ปล่อยวางความกังวลทั้งมวล และภาวนา “สัมมา อะระหัง” ไปเรื่อยๆ แล้วลูกก็เห็นดวงแก้วผุดขึ้นมา มีลักษณะเป็นดวงกลมใสสว่างมากๆ เมื่อได้ดูความกลม ชมความใส ควบคู่กับใจที่สบาย ทำให้ลูกรู้สึกปีติสุขมากค่ะ

 

    ต่อมา ด้วยภาระทางโลกที่วุ่นวาย คอยดึงใจของลูกให้ว้าวุ่น พอปี พ.ศ.2550 ไม่ว่าลูกจะนั่งสมาธิ(Meditation)อย่างไรก็เห็นแต่ความมืด มองอย่างไรก็ไม่เห็นดวงสว่างเลย แต่ก็ไม่ย่อท้อ พยายามนั่งอย่างต่อเนื่องทุกวัน จนเดือนมีนาคม พ.ศ.2551 ลูกรู้สึกกระหายใคร่นั่งสมาธิมาก แต่ก็ไม่มีเวลานั่งมากๆเลย เพราะว่างานที่ลูกทำอยู่กำลังก้าวหน้า ยิ่งตำแหน่งของลูกสูงขึ้น ภาระก็มากขึ้น ความสุขก็ยิ่งลดน้อยลงทุกที คล้ายคำกล่าวที่ว่า “ยิ่งสูงก็ยิ่งหนาว”

 

    ลูกคิดว่าคนเก่งมีมาก แต่คนที่หายาก คือ คนเข้าถึงธรรมกาย ลูกจึงตัดสินใจลาออกจากงานเพื่อใช้ทั้งชีวิตไว้คิดถึงพระ แล้วพกพาความมั่นใจ หอบหิ้วความฝันมุ่งหน้าขึ้นไปปฏิบัติธรรมครั้งแรกที่สวนป่าหิมวันต์ อำเภอภูเรือ จังหวัดเลย ช่วงที่นั่งสมาธิ ลูกเพียงแค่ทำใจนิ่งๆว่างๆ แล้ววางใจที่ศูนย์กลางกายเบาๆ สบายๆ ภาวนา “สัมมา อะระหัง” ไปเรื่อยๆ ถ้าใจฟุ้งมากลูกก็ยิ่งภาวนา “สัมมา อะระหัง” ถี่ๆค่ะ

 

    หลังจากที่นั่งไปเรื่อยๆ ก็รู้สึกโปร่ง โล่ง เบา สบาย เหมือนตัวเองหายไป แล้วก็เห็นดวงสว่างที่ใสเกินใส ใสยิ่งกว่าแก้วใดๆที่เคยเห็นมา แล้วดวงกลมก็ผุดซ้อนกันขึ้นมาเป็นสายเคลื่อนเข้าหาตัวลูก ในกลางดวงแก้วก็มีองค์พระผุดซ้อนกันเป็นสายเคลื่อนตัวขึ้นมา แล้วก็มาซ้อนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับลูก ตอนที่องค์พระผุดซ้อนกันขึ้นมา ลูกก็มองไปเรื่อยๆโดยที่ไม่รู้สึกเมื่อย แต่กลับมีความรู้สึกเต็มเปี่ยมความสุขทุกสัมผัส ปีติสุขจนน้ำตาไหล

 

 

    ยิ่งตอนนี้ เมื่อลูกนั่งสมาธิ ลูกจะเห็นดวงแก้วใส เวลาลืมตาลูกก็จะเห็นตัวเองเป็นแก้วใส ลูกพบกับสิ่งที่เฝ้าแสวงหาแล้ว สมาธิทำให้ลูกเกิดความรู้สึกที่เต็มอิ่ม มีแต่ความสุข ปลื้มจนไม่สามารถบรรยายความรู้สึกภายในออกมาเป็นคำพูดได้

 

    จากที่เคยเป็นคนใจร้อน ถ้าได้ยินใครพูดผิดหู ลูกจะตอบโต้ทันทีด้วยความโกรธที่สั่นสะเทือนหลายริกเตอร์ แต่ตอนนี้กลายเป็นโรคจิต...จิตใจเย็นมาก ใครจะด่าว่า ลูกก็ยิ้มให้เขา ไม่รู้สึกโกรธเลย มีเรื่องใดๆมากระทบ ลูกก็ไม่นำพาทั้งสิ้น แถมยังอารมณ์ดีค่ะ ความสุขจากสมาธิช่างเป็นความสุขที่ไร้ขีดจำกัด บุคคลที่ลงมือปฏิบัติเท่านั้นถึงจะสัมผัสได้

 

    สุดท้ายนี้ ลูกขอกราบแทบเท้าขอบคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ที่เมตตาเทศน์สอนธรรมะทุกวัน และยังหาสถานที่ที่เป็นสัปปายะไว้ให้ลูกๆทั้งโลกได้ปฏิบัติธรรม และเข้าถึงธรรมโดยง่าย ลูกขอให้ขาของพระเดชพระคุณหลวงพ่อหายเร็วๆนะคะ ลูกและครอบครัวจะขอตามติดชิดพระเดชพระคุณหลวงพ่อทุกชาติไปจนถึงที่สุดแห่งธรรมค่ะ

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูงสุดค่ะ

                                               

กัลยาณมิตรสาวิตรี เฉิน

http://goo.gl/rsrnr