เด็กวิศวะ ขาลุย ผู้กลับมาตายรัง

ผลการปฏิบัติธรรม

ของ

กัลยาณมิตร สุภาพรรณ สง่าศรี

 

บ้านเลขที่  84 พหลโยธิน 42 เสนานิคม เขตจตุจักร กรุงเทพฯ

วันจันทร์ที่ 25 มิถุนายน พ.ศ.2550

 

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อด้วยความเคารพอย่างสูง

 

 

    ลูกชื่อ สุภาพรรณ สง่าศรี เป็นลูกพระธัมฯ พันธุ์แท้ พันธุ์นนทรี ลูกพระพิรุณทรงนาค ลูกจบจากคณะวิศวกรรมชลประทาน KU.40 ลูกรู้จักวัดพระธรรมกาย ตั้งแต่ยังเป็นศูนย์พุทธจักรปฏิบัติธรรม ลูกมาวัดครั้งแรกเมื่อ ปี พ.ศ.2524 มากับชมรมพุทธศาสน์มหาวิทยาลัย เกษตรศาสตร์ ตอนนั้น ลูกปลื้มมาก และประทับใจมาก เพราะที่นี่เป็นเหมือนสรวงสวรรค์ที่ไม่มีการขอหวย ไม่มีเสียงดัง อึกทึกครึกโครม มีแต่ความสงบ ที่ทำให้ลูกเกิดความศรัทธาอย่างมหาศาล ตอนนั้นลูกมาพบ พระเดชพระคุณหลวงพ่อ (คุณครูไม่ใหญ่) สอนสมาธิ(Meditation) พระเดชพระคุณหลวงพ่อทัตตชีโว สอนมงคลชีวิต ลูกทึ่งมากๆที่ได้เห็นพระเดชพระคุณหลวงพ่อทั้งสองซึ่งเป็นรุ่นพี่เกษตรฯ บวชด้วยความศรัทธา มาบวชเพื่อการปฏิบัติอย่างแท้จริง ทั้งๆที่ชีวิตของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ มีทางเลือก แต่พระเดชพระคุณหลวงพ่อกลับเลือกทางรอด ทางรอดปลอดอบาย เลือกแล้วที่จะเป็นสมณะ ถ้าหากลูกเกิดเป็นผู้ชาย ลูกก็คงออกบวชตามพระเดชพระคุณหลวงพ่อไปแล้ว

 

    เมื่อลูกได้ฝึกสมาธิตามเสียงของพระเดชพระคุณหลวงพ่อในครั้งแรก ลูกรู้สึกสงบได้อย่างรวดเร็ว นั่งไม่นานก็สว่างแล้ว ลืมตามาก็ยังสงสัยว่า ทำไมเรานั่งไปตั้งนาน แต่ในความรู้สึกเหมือนเพิ่งผ่านไปได้เดี๋ยวเดียวเอง ตอนนั้นลูกรู้สึกรักวัดมากๆ ที่นี่อบอุ่นมากๆ โดยเฉพาะเมื่อได้เห็นเจ้าหน้าที่ทุกคนมีแต่รอยยิ้ม และความเบิกบาน แม้ทุกคนจะเหนื่อยมาก แต่รอยยิ้มไม่เคยจางหายไปเลย ตอนนั้นลูกประทับใจมาก และอยากมาเป็นเจ้าหน้าที่ในวัด แต่การมาวัดสมัยนั้น ลูกมีอุปสรรคด้านการเดินทาง อีกทั้งในช่วงเรียนปี 3 ลูกต้องย้ายไปเรียนที่วิทยาเขตกำแพงแสน ทำให้ไม่ได้มาวัดอีก

 

    ลูกเป็นคนที่ชอบอะไรท้าทาย ประเภทอยากลอง ขอให้ได้ลำบากสักหน่อย ถึงจะภูมิใจว่า “เราแน่”   ตามวิสัยของเด็กวิศวะขาลุย  แม้กระทั่งเรื่องการฝึกสมาธิ ใจลูกอยากลองให้ครบทั้ง 40 วิธี ชีวิตจะได้มีรสชาติ  มีครั้งหนึ่ง ลูกไปตระเวนตามป่าตามเขากับเพื่อนๆ ไปเลาะเลียบริมโขงอยู่ค่อนเดือน เข้าป่าฝึกสมาธิกับพระกรรมฐานในป่าช้า เพ่งกสิณ และเพ่งอสุภ นั่งมองดูกะโหลกเพื่อให้จิตหยุดนิ่ง แต่คำตอบที่ลูกได้หลังจากการผจญภัยกับความยากลำบากมา ก็คือ วิธีการที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อสอน นี่แหละเป็นวิธีการที่ง่าย ตรง ลัด ที่สุดแล้ว เพราะเมื่อลูกปฏิบัติไปจนสุดลม นั่นคือศูนย์กลางกายฐานที่ 7 ก็จะปรากฏเป็นความสว่าง ดวงแก้ว หรือองค์พระ เหมือนกัน สุดท้ายในปี พ.ศ.2545  ลูกจึงกลับมาตายรัง ลูกก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า ชีวิตจะแสวงหาอะไรกันมากมาย หาแต่สิ่งแปลกใหม่ ของดี ของเดิม ดันไม่แสวงหา

 

    ลูกกลับมาวัดพระธรรมกายอีกครั้ง พร้อมเอายุวกัลยาณมิตรมาถวายพระเดชพระคุณหลวงพ่อด้วย คือ ลูกชายสุดที่รักทั้ง 2 คน โดยมีสามีที่รักที่สุดเป็นคนพามา ตอนนี้ลูกสำนึกแล้วค่ะ ลูกได้กลับมาอย่างตลอดต่อเนื่องอีกครั้ง เมื่อลูกได้ขึ้นไปปฏิบัติธรรมกันทั้งครอบครัว ที่สวนพนาวัฒน์ จังหวัดเชียงใหม่ โดยการเชิญชวนของ คุณประภาภัทร รุจิระธนลักษณ์ ที่เชิญชวน พวกเรากลุ่ม Net Work 21 ขึ้นไปปฏิบัติธรรมร่วม 300 คน

 

    พระเดชพระคุณหลวงพ่อคะ...สามวันแรกที่พนาวัฒน์ คือ การต่อสู้อย่างสุดชีวิต ลูกค่อยๆตัดทีละเรื่อง ลูกทำสมาธิด้วยวิธีการวางใจนิ่งๆอยู่กลางท้องโดยไม่ได้สนใจด้วยว่า จะตรงกับตำแหน่งฐานที่เจ็ดพอดีหรือไม่ เพียงแต่ประมาณเอาว่าอยู่ในกลางท้องเท่านั้น พร้อมกับภาวนาว่า “สัมมา อะระหัง” ในใจไปเรื่อยๆ ลูกพบว่า เกิดความสว่างขึ้นภายในกลางท้อง เป็นภาพของดวงอาทิตย์สว่างเหมือนยามเที่ยงวันแต่ไม่รู้สึกร้อนหรือแสบตา ในทุกๆรอบของการปฏิบัติธรรม ลูกมองดูดวงอาทิตย์นั้นอย่างมีความสุข และรู้สึกสดชื่น ตลอดทั้งสามวันแรก แม้ว่าบางรอบลูก ก็มีความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง ความง่วงเหงาหาวนอน และความปวดเมื่อยเช่นเดียวกับทุกๆคน แต่ลูกก็มีกำลังใจที่จะปฏิบัติธรรมเรื่อยๆไป เพราะในวันแรกนั้น ท่ามกลางความสว่างปรากฏมีภาพพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำฯบอกลูกว่า “ทำถูกแล้ว ให้ทำอย่างนี้ต่อไป”

 

 

    ในวันที่สอง ปรากฏภาพพระเดชพระคุณคุณยายอาจารย์ในกลางความสว่าง บอกว่า “ทำดีแล้ว ทำอย่างนี้ต่อไป”  ในวันที่สาม ปรากฏภาพของพระเดชพระคุณหลวงพ่อบอกลูกว่า “มาถูกทางแล้ว ให้ทำอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ” พอถึงวันที่สี่ ลูกรู้สึกเบิกบานเป็นพิเศษ เพราะมีความสุขต่อเนื่องมาสามวันแล้ว วันนั้นเมื่อมีการเปิดเสียงนำนั่งสมาธิของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ลูกสามารถปฏิบัติตามคำที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อสอนได้ทุกประการ และทุกขั้นตอน ลูกพบว่า พระอาทิตย์กลางท้องของลูกสว่างมากขึ้นๆ และขยายใหญ่ขึ้นๆ  สักพักลูกก็เห็นว่า เป็นตัวลูกเองที่นั่งสมาธิอยู่ในกลางดวงสว่างที่ขยายใหญ่นั้น ลูกมีความสุขเพิ่มขึ้นเรื่อยๆในขณะที่ตัวลูกในกลางนั้น จนกระทั่งลูกพบว่า มีองค์พระอยู่ในกลางความสว่างนั้น และรู้สึกว่าองค์พระนั้นก็คือตัวลูกเอง ซึ่งทำให้ลูกรู้สึกมีความสุขอย่างยิ่งยวด

 

    แต่ พระเดชพระคุณหลวงพ่อคะ...การเห็นองค์พระกลายเป็นแค่เพียงความหลัง เพราะเมื่อลงจากพนาวัฒน์ ความที่ลูกกระหยิ่มใจว่า เราเข้าถึงองค์พระแล้ว ลูกจึงประมาทไม่ปฏิบัติธรรมทุกวัน  รอคอยแต่การไปปฏิบัติธรรมระยะยาวที่พนาวัฒน์ ทำให้ผลการปฏิบัติธรรมของลูกไม่ดีเหมือนเดิม และทำให้ลูกเครียดว่า ต้องทำให้ดีกว่าที่เคยทำได้ ลูกจึงนั่งด้วยความเครียด รู้สึกเบื่อ เซ็ง กลุ้ม ท้อแท้ และสิ้นหวัง จนถึงกับคิดไปว่า “ชาตินี้เราคงไม่สามารถเข้าถึงองค์พระได้อีกแล้ว”

 

    จนกระทั่ง ปี พ.ศ.2549 น้องจัมโบ้ ลูกชายคนโต ได้มาบวชโครงการยุวธรรมทายาท และได้รับไตรคุณธรรมจากพระเดชพระคุณหลวงพ่อ และมีผลการปฏิบัติธรรมที่ดี เมื่อจบการอบรม ลูกได้พาลูกชายมาเป็นอาสาสมัครที่กองพิธีกรรม ลูกจึงได้มาวัดบ่อยขึ้น จากที่เคยมาเฉพาะอาทิตย์ต้นเดือนก็มาทุกวันอาทิตย์ ผลการปฏิบัติธรรมของลูกจึงค่อยๆกลับคืนมาอย่างไม่รู้ตัวเพราะได้มานั่งสมาธิที่สภาธรรมกายสากลกับพระเดชพระคุณหลวงพ่อเป็นประจำ ลูกรู้สึกมีความสุขเพิ่มมากขึ้น จากการนั่งสมาธิแต่ละครั้งและไม่เคร่งเครียดเหมือนแต่ก่อน แต่ก็ยังไม่นั่งสมาธิทุกวัน เพราะอ้างว่า ติดภารกิจทางโลก

 

    จนกระทั่งในปี พ.ศ.2550 ลูกได้เทคนิคการนั่งสมาธิจากลูกชาย คือ น้องจัมโบ้ และ น้องบิ๊ก ที่เข้ากลุ่ม Super Kids ลูกได้เรียนรู้ว่า เด็กๆปฏิบัติธรรมได้ดี เพราะเขาแค่ทำตามคำสอนของพระอาจารย์ ไม่ลังเลสงสัย ทำแค่ใจนิ่งๆ เด็กๆจะทำความรู้สึกว่ามีก้อนน้ำแข็ง หรืออะไรสักอย่างอยู่ที่กลางท้องไปเรื่อยๆ จนกว่าจะหมดเวลาเท่านั้น เมื่อลูกเรียนรู้เช่นนั้น ลูกจึงพร้อมแล้วที่จะเริ่มต้นใหม่ ลูกทำความรู้สึกเหมือนเพิ่งนั่งสมาธิวันแรก ปล่อยวางทุกอย่าง แม้แต่ความคาดหวังกับประสบการณ์ที่ลูกเคยได้ เลิกเครียด และเลิกเอาจริงเอาจังกับผลการนั่งสมาธิ ลูกพบว่าประสบการณ์ภายในกลับดีขึ้นเรื่อยๆและเกิดขึ้นบ่อยๆ เช่น สบายทุกครั้ง เกิดความสว่าง เข้าถึงดวงใส ตรึกระลึกถึงดวงใสได้ทุกวัน

 

    จนกระทั่ง ความสุขของลูกกลับคืนมาอีกครั้งหนึ่ง เมื่อลูกขึ้นไปปฏิบัติธรรมที่สวนพนาวัฒน์ ในรุ่นที่ 262 ลูกขึ้นไปโดยหวังเพียงเพื่อสะสมอารมณ์หยุดนิ่ง ลูกพยายามรักษาอารมณ์สบายๆและแจ่มใสเอาไว้ ซึ่งทำให้ลูกได้รับความสุขทุกครั้งที่นั่งสมาธิ ลูกพบว่า ความขุ่นมัวมีผลต่อความสว่างของดวงแก้วในกลางท้อง เมื่อลูกหงุดหงิด-แสงสว่างในกลางท้องจะดับวูบลง เหมือนมีใครมาดับ Spot light ทีละดวงๆ

 

    ตอนหลัง ลูกจึงเริ่มฝึกที่จะสักแต่ว่า เห็น หรือสักแต่ว่าได้ยิน และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราจะไม่ปล่อยใจออกจากศูนย์กลางกายเด็ดขาด เมื่อลูกละความขุ่นมัวได้อย่างสิ้นเชิง สักพักดวงธรรมก็เปล่งประกายสว่างเจิดจ้าขึ้นมา สว่างมากขึ้นๆเรื่อยๆและขยายใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆจนถึงขนาดคลุมตัวลูกไว้ได้ ลูกจรดใจลงไปในกลางความสว่างที่สุดซึ่งอยู่บริเวณกลางท้องของลูก สักครู่ลูกก็รู้สึกว่า เห็นเป็นองค์พระ หลังจากนั้นลูกก็เห็นองค์พระขยายใหญ่ขึ้นจนคลุมตัวลูก เมื่อลูกมองที่กลางขององค์พระใสสว่างที่ขยายใหญ่คลุมตัวลูกอยู่ก็พบว่ายังมีองค์พระอยู่ในกลางนั้นอีก เมื่อลูกมองต่อไปเรื่อยๆ องค์พระองค์ใหม่นี้ก็ขยายใหญ่ขึ้นอีกจนมาคลุมตัวลูกอีก เกิดขึ้นอย่างนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนทำให้ลูกมีความสุขมากถึงขนาดที่ลูกรู้สึกว่าไม่สามารถจะโกรธเกลียดใครได้เลย

 

    สุดท้ายนี้ ลูกขอกราบแทบเท้าขอบพระคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ที่เป็นผู้ให้แสงสว่างแก่ตัวลูกและครอบครัว ลูกจะตั้งใจรักษาองค์พระภายในไว้ให้มั่นคงที่สุด เป็นนักเรียนที่ดีของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ และจะขออุทิศตนเพื่องานพระพุทธศาสนาวิชชาธรรมกายนี้ไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ จะขอตามติดติดตามสร้างบารมีไปกับพระเดชพระคุณหลวงพ่อ และหมู่คณะทุกภพทุกชาติ จนกว่าจะถึงที่สุดแห่งธรรม

 

ลูกสุภาพรรณ สง่าศรี

http://goo.gl/r0Vov