ความเลวต้องหนี ความดีต้องทำ

ผลการปฏิบัติธรรม

กัลยาณมิตร สุวรรณ อมรเธียร (ประเทศไทย)

 

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

 

    ผมชื่อ กัลยาณมิตร สุวรรณ อมรเธียร ปัจจุบันอายุ 45 ปี ผมสงสัยมาตั้งแต่เด็กว่า “ผมเกิดมาทำไม” ซึ่งกว่าที่ผมจะได้มาถึงพระเดชพระคุณหลวงพ่อ หายสงสัยในคำตอบ ชีวิตของผมก็เฉียดตายมาหลายครั้ง ครั้งแรก เกิดตอนอายุ 8 ขวบ เดินล้มลงกลางถนน มอเตอร์ไซค์คันหนึ่งที่กำลังวิ่งมา รีบเบรกอย่างกะทันหัน ล้อหน้าหยุดจ่อตรงคอหอยของผมพอดี จนรู้สึกเจ็บคอ ถ้ารถเบรกช้าเพียงไม่กี่วินาที ล้อหน้าคงทับคอของผมแน่

 

    ตอนอายุ 9 ขวบ วันหนึ่ง ขณะเดินกลับจากโรงเรียน ฝนตกหนักมาก น้ำท่วมจนมองไม่เห็นพื้นถนน ในเมื่อกิ้งกือยังรู้กลิ้ง ลิงยังรู้หล่น ผมจึงก้าวพลาดตกลงไปในท่อน้ำที่เปิดฝาทิ้งไว้ จมดิ่งลงไปจนถึงเบื้องล่าง น้ำทั้งเหม็นทั้งสกปรก โชคดีที่ผมโผล่ขึ้นมาตรงปากท่อ ตะกายขึ้นมาได้ ถ้าตัวเอียงไปสักนิด ร่างเล็กๆ ของผมก็ต้องลอยไปตามท่อระบายน้ำเป็นแน่

 

    หลังเรียนจบปริญญาตรีจากจุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย ผมได้ไปเรียนต่อที่อเมริกา เพียงแค่วันที่สองที่ไปถึงและได้เริ่มลงทะเบียนเรียน ผมก็ประสบอุบัติเหตุรถยนต์พลิกตะแคงอยู่ข้างถนน สภาพรถพังยับเยิน ผมสลบไป 2 วัน 2 คืน หน้าบวม กรามหัก ต้องผ่าตัดเอาเหล็กดามกรามทั้งสองไว้ ต้องใช้ลวดมัดฟันบนฟันล่างเข้าด้วยกัน ไม่สามารถพูดและเคี้ยวอาหารได้ หมอต้องถอนฟันกรามออก 2 ซี่ เพื่อให้มีช่องว่างใช้เป็นทางส่งอาหารเหลวลงสู่ลำคอ ช่างเป็นช่วงที่ได้รับทุกขเวทนาแสนสาหัส แต่เมื่อลงทะเบียนแล้ว ก็ต้องกัดฟันเรียน รู้ซึ้งกับสำนวนไทยว่า “กัดฟัน” เป็นอย่างไรเพราะฟันถูกมัดแบบกัดฟันอยู่จริงๆ ถึง 3 เดือน

 

    หลังจากเรียนจบปริญญาโทกลับมา ผมเริ่มทำธุรกิจส่วนตัวกับที่บ้าน วันหนึ่งเจ้าหน้าที่ธนาคารที่ผมรู้จักมากว่า 10 ปี และติดต่องานด้วยบ่อยๆ คือกัลยาณมิตร วิภาวี โฆษิตกุล ได้ให้แผ่นพับงานวัน 22 เมษายน พ.ศ.2549 พร้อมกับชักชวนผมไปหล่อพระ เมื่อทราบข่าว ผมดีใจมาก ใจคิดอยากสร้างพระมานานแล้ว แต่ไม่ทราบว่าจะทำอย่างไร วันรุ่งขึ้น จึงขับรถมาวัดพระธรรมกายทันที วันแรกที่ได้กลับมาวัดอีกครั้ง ผมรู้สึกชุ่มชื่นใจมาก ที่ผมบอกว่า “อีกครั้ง” เพราะผมเคยมาอยู่ธุดงค์เมื่อปีพ.ศ.2527 กับชมรมพุทธฯ สมัยเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปี 1 แต่ไปติดกิจกรรมชมรมอื่นจึงไม่ได้มาอีก ทำให้ผมไม่ได้สร้างบารมีกับหมู่คณะกว่า 20 ปี อย่างน่าเสียดาย

 

    วันเสาร์ถัดมา กัลยาณมิตร วิภาวี โฆษิตกุล ชวนมาร่วมถวายภัตตาหารเพลที่หอฉัน ผมตอบตกลงทันที วันนั้นพอผมเห็นรูปของคุณยายอาจารย์ ก็ขนลุกขนพอง ผมรู้สึกปลื้มปีติอย่างประหลาด ยิ้มตลอดเวลา จนเพื่อนต้องถามว่า “ยิ้มอะไรนักหนา” ก็มันปลื้มไปทุกอย่าง ตั้งแต่เสียงพระสวดมนต์ บรรยากาศ สถานที่ บุคคล

 

    หลังจากนั้นอีก 2 วัน ผมก็ติด DMC ช่องนี้ช่างมีเสน่ห์ชวนหลงใหล เพียงครั้งแรกที่เห็นคุณครูไม่ใหญ่ใน DMC ผมก้มลงกราบพระเดชพระคุณหลวงพ่อหน้าทีวี ด้วยความศรัทธายิ่ง ทุกคำที่ท่านพูดไม่เคยว่าร้าย มีแต่...คมคำอมตะ ถ้อยคำธรรมะที่เป็นประวัติศาสตร์ แห่งถ้อยคำอันสูงส่ง ทำให้ผมต้องติดตามชมรายการ และนั่งสมาธิ(Meditation)กับพระเดชพระคุณหลวงพ่อทุกวัน

 

    เมื่อก่อนผมเห็นว่า การดื่มเหล้าดื่มไวน์เพื่อเลี้ยงฉลองในโอกาสต่างๆโดยไม่เมา เพียงแค่เสียการทรงตัวเล็กน้อย เป็นเรื่องธรรมดาในวงธุรกิจ แต่หลังจากได้ทราบวิบากกรรมจากคำสอนของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ผมก็เลิกดื่มทันที รวมทั้งอบายมุขทุกอย่างก็เลิกหมด เมื่อละอบายมุข วันแห่งความสุขก็เกิดขึ้น

 

    เมื่อเดือนมีนาคม พ.ศ.2550 บุญจัดสรรให้ผมได้ไปปฏิบัติธรรม 7 วัน ที่พนาวัฒน์ ผมรู้สึกประทับใจมากๆ ทั้งสถานที่ บรรยากาศ อาหาร เจ้าหน้าที่ และผู้ร่วมปฏิบัติธรรม วันแรกรู้สึกปวดเมื่อย ฟุ้งและง่วง

 

    วันที่สอง พอเริ่มนั่งผมก็คิดถึงธรรมชาติที่งดงาม ทุ่งหญ้าที่กว้างขวาง ใจสบาย ประมาณ 20 นาที เริ่มรู้สึกสงบ นิ่ง สบาย แล้วก็เกิดแสงสว่างที่กลางกาย ยิ่งสว่างมากยิ่งมีความสุขมาก ใจพองโต จนผมอยากแช่อิ่มอยู่ในความสุขนั้น หลังยืดตรงขึ้นมาเอง ความปวดเมื่อยอันตรธานหายไป เมื่อสว่างมากเข้าก็เห็นดวงกลมใสในกลางแสงสว่างนั้นขนาดใหญ่เท่ากำปั้น พอเห็นแล้วรู้สึกตื่นเต้นระคนตกใจ ดวงแก้วจึงเลือนหายไป ใจหนึ่งก็สงสัยว่า “ใช่รึเปล่า” แต่ก็บอกตัวเองว่า “น่าจะใช่ เพราะมีความสุขมาก ไม่เคยมีความสุขเท่านี้มาก่อน”

 

    หลังจากเลิกนั่ง ได้กราบเรียนถามพระอาจารย์ ท่านก็แนะนำให้วางใจนิ่งๆ ไม่ต้องตื่นเต้นตกใจ รอบต่อๆมาเมื่อใจสงบ เริ่มนิ่งก็สามารถเห็นดวงได้ชัดเจน จนกระทั่งวันสุดท้ายก่อนกลับลงมาได้เห็นเศียรพระโผล่ขึ้นมาในดวงแก้วโดยไม่ได้นึกเลย ภาพเหมือนดูจาก Top view เห็นเกศดอกบัวตูม เห็นบ่า องค์พระใหญ่ขนาดครึ่งตัว ผมก็เกิดอาการเดิมคือตื่นเต้น ตกใจ ดีใจ พระก็เลือนหายไป

 

    หลังจากกลับจากพนาวัฒน์ไม่นาน ผมมีโอกาสได้ไปปฏิบัติธรรมระยะสั้น 3 วันทั้งครอบครัว ผมเริ่มปรับท่านั่งให้สบาย คิดถึงบรรยากาศ โปร่ง โล่ง สบาย คิดถึงบุญกฐินที่ได้ถวายพระเดชพระคุณหลวงพ่อ และบุญต่างๆที่ทำมาตลอด เกิดความปลื้มปีติ ใจเริ่มนิ่งสงบ ณ กลางกาย เกิดแสงค่อยๆสว่างขึ้น เป็นแสงที่สว่างนวลตาและชุ่มเย็น ผมนั่งเห็นตัวเองในแสงสว่างกลางท้อง ในท่านั่งสมาธิ ใส่ชุดขาวอุบาสก หน้าตาเหมือนผม แต่ดูผ่องใสสว่างกว่ามาก แต่แปลกที่ไม่ใส่แว่นเหมือนตัวจริง และขณะนั่งผมไม่ได้ใส่ชุดอุบาสก จึงสงสัยว่า “เราจินตนาการไปเองรึเปล่า” ภาพนั้นก็เลือนหายไป

 

    พอเลิกนั่ง ก็ไปกราบเรียนถามพระอาจารย์ว่า “ผมคิดไปเองรึเปล่า” ท่านก็บอกว่า “ที่เห็นเป็นกายละเอียดของเรา ต่อให้คิดให้ตายก็ไม่มาให้เห็นถ้าใจไม่นิ่ง” พอกลับมาบ้าน ก็นั่งสมาธิทุกวัน โดยเปิดเสียงของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ปัจจุบันยังเห็นพระค่อยๆผุดซ้อนขึ้นมาเรื่อยๆ บางช่วงใสมาก บางช่วงใสน้อย ผมมักจะนั่งได้ดีในตอนเช้า และขณะทำงาน ขับรถ ผมก็พยายามกำหนดทุกอิริยาบถไปด้วยว่า มีพระอยู่ในตัว และให้...

 

"คิดพูดทำล้วนสัมพันธ์กับภายนอก   เหมือนระลอกคลื่นต่อคลื่นจนถึงฝั่ง

ใจหยุดนิ่งทำพูดคิดมีพลัง   กลางของกลางสร้างโลกสวยด้วยใจเรา"

 

    ถึงตรงนี้ ผมไม่มีความสงสัยใดๆในใจ อยากให้เพื่อนๆและทุกคนได้มาลองปฏิบัติดู ผมเข้าใจงานของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ อยากช่วยขยายธรรมะไปสู่ใจของชาวโลก

 

 

    ผมมีลูกสาว 2 คน เรียนโรงเรียนนานาชาติทั้งคู่ คนโต อายุ 6 ขวบ แต่ก่อนซนมาก นั่งนิ่งๆ ไม่ได้นาน แต่หลังจากที่ผมพามานั่งสมาธิคอร์สสั้นๆ เธอสามารถนั่งได้ 1 ชั่วโมงรวด ท้ายชั่วโมงเมื่อพระอาจารย์ถาม ลูกสาวบอกว่า “เห็นดวงแก้วผุดขึ้นมา” ผมก็บอกลูกสาวว่า “อย่าโกหกพระนะ มันบาป” แต่เธอสามารถอธิบายสิ่งที่เห็นได้ถูกต้องทุกอย่าง ภรรยาฟังอยู่ด้วยจึงเริ่มศรัทธาและยอมมาวัดด้วยกัน

 

    ปัจจุบันครอบครัวของผมเป็นครอบครัวธรรมกาย เราจะนั่งสมาธิทุกวัน ลูกสาวทั้งสองจะนั่งสมาธิและกราบเท้าพ่อแม่ก่อนนอน เรามาวัดทั้งครอบครัวในวันอาทิตย์ เมื่อก่อนผมมักขัดแย้งกับภรรยาในเรื่องงานและเรื่องลูก เป็นเหตุให้ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับภรรยาเริ่มจืดจาง ลางเลือน แต่ปัจจุบันผมทราบแล้วว่า “ความเลวต้องหนี ความดีต้องทำ” ผมจึงถักทอความเข้าใจ สายใยแห่งครอบครัวด้วยสมาธิ ทำให้ชีวิตคู่ดีขึ้น ผมและภรรยาก็ใจเย็นขึ้น ลูกก็เป็นเด็กว่าง่าย ธุรกิจที่ทำก็รุ่งเรืองขึ้น ครอบครัวมีความสุขมาก ซึ่งเป็นสิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิต

 

    ผมซาบซึ้ง ในการเสียสละเวลาอันมีค่าที่เหลือ ของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ในการทำวิชชาเพื่อมาสอนพวกเรา เพียรบอกบุญพวกเรา เพื่อเอาบุญใหญ่ติดตัว และจะได้สร้างหลังคามหาวิหารคดให้เสร็จสิ้น ชาวโลกจะได้มาปฏิบัติธรรมเพื่อเข้าถึงธรรมกาย ผมเคยสงสัยว่า “เกิดมาทำไม และทำไมรอดตายมาหลายครั้งหลายหน” บัดนี้ ผมรู้แล้วว่า มีภารกิจบางอย่างที่ผมยังต้องทำ และคงเป็นบุญที่ผมได้มาพบกับพระเดชพระคุณหลวงพ่อ

 

    ผมขอมีส่วนช่วยภารกิจของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ให้สำเร็จโดยเร็ว ผมมุ่งมั่นจะทำกฐินครั้งนี้ให้สำเร็จตามที่ปวารณากับพระเดชพระคุณหลวงพ่อไว้ และขอตามติด ติดตามพระเดชพระคุณหลวงพ่อไปจนถึงที่สุดแห่งธรรมครับ

                               

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

 

ลูก สุวรรณ  อมรเธียร

http://goo.gl/O55wg