อานิสงส์อันมากมายมหาศาล

ผลการปฏิบัติธรรม

กัลยาณมิตร ยาใจ วิศิษฐ์ศิริกุล (ประเทศไทย)

 

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสุดซึ้งค่ะ

         

                          รูปพระเลอลักษณ์เรื้อง    เรืองไร

                      พรายรัศมีอำไพ                 เรื่องรุ้ง

                      เสียงพระเพราะพริ้งไกล      เกินกว่า โลกธาตุ

                      ส่ำสัตว์ขจัดเกลสฟุ้ง            เฟื่องด้วยพระกรุณา

 

ความหมายที่ซาบซึ้งใจของโคลงบทนี้ ผุดขึ้นอย่างคมชัดลึก ในห้วงคำนึงของลูก  กัลยาณมิตร ยาใจ วิศิษฐ์ศิริกุล ทุกๆครั้งที่รับชมเรื่องราวผลปฏิบัติธรรมของเพื่อนๆ นักเรียนโรงเรียนอนุบาลฝันในฝัน วิทยา ผ่านคลื่นแห่งคนดี DMC Wave ที่มีธรรมะเด็ดเวลาดึก รับชมแล้วก็ยิ่งก่อเกิดกำลังใจ ให้ลูกยิ่งตั้งใจปฏิบัติธรรมยิ่งๆขึ้นไป

 

ลูกสนใจในมหัศจรรย์แห่งสมาธิ(Meditation)มาตั้งแต่เยาว์วัย เมื่อครั้งที่ผลการเรียนของลูกเข้าขั้นรองโหล่...ครั้งหนึ่งคุณครูได้สอนเทคนิคอ่านหนังสือสอบในชั้นเรียนว่า “ก่อนอ่านหนังสือ ให้หลับตานึกถึงองค์พระไปจนกว่าจะเห็น แล้วค่อยลงมืออ่าน” ลูกเลยลองทำตามทั้ง learning และเรียนหยุดนิ่งควบคู่กันไป ทำให้การเรียนง่ายมาก (Really Easy) และซึมซับรับรู้ได้เร็วขึ้น ผลปรากฏว่า คะแนนของลูกจากอันดับยอดแย่ กลายมาเป็นอันดับยอดเยี่ยม จนได้ที่หนึ่ง ได้ย้ายจากห้องงองู มาอยู่ห้องกอไก่ ลูกขอกราบขอบพระคุณครูในดวงใจไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

 

ลูกจึงชอบนั่งสมาธิ โดยการนึกองค์พระ (That’s the way. I like it.)  จึงเริ่มสนใจศึกษาและปฏิบัติธรรมในแบบต่างๆ ตามสำนักปฏิบัติหลายๆ สาย ตั้งแต่ตอนเรียน จนกระทั่งจบการศึกษา ได้ไปเป็นครูสอนวิชาพระพุทธศาสนา และภาษาอังกฤษที่วิทยาลัยพณิชยการบางนา ลูกก็ยังคงปฏิบัติเรื่อยมา แต่สำนักเหล่านั้นไม่ได้สอนให้นึกถึงองค์พระ เหมือนที่ลูกเคยนึกตอนเด็กๆ ผลการปฏิบัติธรรมของลูก จึงเหมือนดั่งคนซอยเท้าย่ำอยู่กับที่ ไม่พบประสบการณ์ภายในใดๆ

 

    จนกระทั่ง ลูกได้มาวัดพระธรรมกาย ในวันมาฆบูชา ปี พ.ศ.2527 โดยการชักชวนของคุณแม่และน้องสาว ซึ่งมีพิธีอุปสมบท (ตลอดชีวิต) ของพระภิกษุ 4รูป วันนั้น ร่างกายของลูกไม่ค่อยแข็งแรง จึงคิดว่า “จะไม่อยู่เวียนประทักษิณรอบโบสถ์ในช่วงค่ำ” แต่เมื่อได้นั่งสมาธิ วางใจสบายๆ ตามเสียงของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ไม่นานนัก ในกายของลูกลูกจากที่อึดอัดขัดข้อง กลับกลายเป็นโล่ง โปร่ง กว้าง สว่าง เหมือนแสงแก้ว ตรงกลางท้องมีดวงแก้วใสปรากฏอยู่ตลอด จนกระทั่งเลิกนั่งสมาธิ อาการเจ็บป่วย เหน็ดเหนื่อยต่างๆ หายสูญไปหมด มีแต่ความสดชื่น เบิกบานทั้งกายและใจ มีความสุขมาก น้ำตาไหลด้วยความปีติจนเสร็จพิธี

 

 

    นับแต่นั้น ลูกก็เริ่มเบนเข็มทิศมาปฏิบัติธรรม ตามแบบที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อสอน  ซึ่งก็ช่วยลูกได้มากทีเดียว จากที่แต่ก่อนลูกเป็นคนสะเทือนใจง่าย เพราะหัวใจไม่ได้เสริมใยเหล็ก เพียงแค่ถูกเพื่อนสนิทใช้คำพูดที่เป็นเสมือนคมมีดกรีดใจ ใจของลูกก็ราวกับจะฉีกขาดเป็นริ้วๆ เหมือนโดนขย้ำขยี้จิกกรีดจนเจ็บไปทั่วทั้งใจ “เศษแก้วซิบาดคม เศษอารมณ์ซิบาดใจ” กินไม่ได้นอนไม่หลับ ได้แต่เก็บความเสียใจ เก็บความแค้นใจไว้

 

    ครั้นเมื่อได้ปล่อยวางอย่างมีสไตล์ โดยการปฏิบัติธรรมตามที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อสอน บรรดาความทุกข์ที่เคยปล่อยไม่ได้ วางไม่ลง ก็ล้วนมลายหายไปอย่างง่ายดายราวกับปอกกล้วย เพียงแค่ลูกสวดมนต์ นั่งสมาธิ จรดใจไว้ที่ศูนย์กลางกายตลอดเวลา

 

    ตั้งแต่นั้น ลูกจึงรักการสวดมนต์ นั่งสมาธิ ตั้งใจปฏิบัติธรรมทุกวัน ธรรมะจึงกลายมาเป็นยาขนานเอก ต่อเติมความแกร่งให้หัวใจ ไม่ให้ความหมองได้ช่องของใจได้อีก ผลการปฏิบัติธรรมก็ดีขึ้นเป็นลำดับ จนได้พบประสบการณ์ภายในที่ล้ำลึกยิ่งขึ้น คือตัวหายไป มีแต่ความสว่างโล่งๆ ถึงตรงนี้ ลูกกลับสงสัยขึ้นมาว่า “ถ้าตัวเราไม่มี ท้องกับศูนย์กลางกายก็ต้องไม่มี แล้วเราจะต้องเอาใจไปวางตรงไหนล่ะ” พอคิดเช่นนี้ ความสว่างก็ค่อยๆ ลดลงจนหายไปหมด

 

    ครั้นภายหลัง จึงลองวางใจไว้ตรงกลางความสว่าง คราวนี้ความสว่างทั้งหลายก็กลับคืนมา ตรงกลางความสว่างนั้น ปรากฏเป็นดวงใส ยิ่งลูกนั่งธรรมะ ดวงใสนั้น ก็พัฒนาจนยิ่งใส สว่าง นุ่มนวลและมั่นคง ติดที่กลางกายมาจนถึงทุกวันนี้

 

    เมื่อได้พบหนทางสว่าง ลูกก็เริ่มไปชักชวนผู้มีบุญทั้งหลายว่า “มาสิ...ทางนี้สว่าง” แล้วก็มารวมกันเป็นทีม ร่วมทำทุกบุญกับคุณครูไม่ใหญ่ โดยเฉพาะบุญที่ปลื้มสุดๆ ก็คือ “บุญโมดูล” นั่นเอง ตอนแรกลูกไม่ทราบเรื่องโมดูลเลย ตั้งใจจะทำกฐิน 1M แต่ยังมีปัจจัยไม่ถึง ลูกจึงใช้หลักวิชชานั่งสมาธินึกถึงบุญจนใจใสสว่าง

 

    ครั้นออกจากสมาธิ เพื่อนก็โทรศัพท์มาหาลูกทันทีว่า กฐินครั้งนี้ยังขาดปัจจัยอีกเท่าไหร่ เขาจะปิดกองให้ลูกเอง ลูกปลื้มใจจนเก็บไว้ไม่อยู่ รีบกระจายข่าวให้สมาชิกในทีมทราบ ให้ทุกคนช่วยกันนั่งธรรมะให้ใจใส เพื่อให้เกิดผังสำเร็จ ครั้นถึงวันที่ลูกไปรับผ้าไตร ลูกจึงได้ทราบเรื่องโมดูล ทันทีที่ทราบข่าว ใจของลูกก็เลื่อนจากกฐิน 1M ขึ้นไปแตะที่โมดูล

 

    จากนั้นลูกและทีม ได้เพิ่มชั่วโมงการนั่งธรรมะให้มากขึ้น ก่อนทำหน้าที่ จะไม่ลืมนั่งธรรมะก่อนจนใจใส อธิษฐานจิตขอให้สำเร็จ ใจของลูกผูกพันกับโมดูลมาก ก่อนนอนก็นึกถึงโมดูลที่ศูนย์กลางกายจนหลับไปกับโมดูล รู้สึกตัวก็นึกถึงโมดูลที่ศูนย์กลางกายก็จะสว่าง...เย็น ตัวลูกก็จะถูกดูดเข้าไปในความสว่าง...เย็นนั้น สบายจังค่ะ

 

 

    ในช่วงที่ลูกทำหน้าที่กัลยาณมิตรให้กับผู้อื่น องค์พระของลูกก็จะยิ่งสว่าง ยิ่งองค์พระสว่างมาก ลูกก็ยิ่งมั่นใจว่า “ต้องสำเร็จแน่” หากปากพูดไป ใจหยุดนิ่ง เดี๋ยวก็ซิ่งเข้าเป้า ในที่สุดวันที่ทีมของเรารอคอยก็มาถึง คือก่อนวันธรรมชัย วันที่ 27 สิงหาคม พ.ศ.2550 ทีมของเราก็ปิดโมดูลได้สำเร็จ...ชิตังเม...ปิดโมดูลอย่างเป็นอัศจรรย์

 

    จำนวนปัจจัยที่ปิดโมดูลนั้น หากมองโดยผิวเผินดูเหมือนจะมีค่ามากมาย แต่หากมองอย่างลึกซึ้งแล้ว ลูกคิดว่า ไม่ได้มากมายอะไรเลย เมื่อนำมาเทียบกับความสุข ความแข็งแรง หล่อ รวย สวย  ฉลาด สมปรารถนา เข้าถึงวิชชาธรรมกาย ที่จะบังเกิดขึ้นกับเราตั้งแต่บัดนี้ ไปตลอดเส้นทางอันยาวไกล ถึงที่สุดแห่งธรรม ปัจจัยตรงนี้นับว่าน้อยนิด เทียบกันไม่ได้เลย กับอานิสงส์อันมากมายมหาศาล ที่จะเกิดขึ้นกับลูกพระธัมฯทั่วโลก ที่ได้ทุ่มเทร่วมบุญครั้งนี้ ช่างคุ้มสุดคุ้มเลยทีเดียว

 

    ท้ายที่สุดนี้ การที่ลูกๆมีวันนี้ มีวันเวลาที่มีค่า พบความสุขภายใน พบความสำเร็จทั้งหลาย ก็ด้วยความรัก ความเมตตาอันเปี่ยมล้นที่คุณครูไม่ใหญ่มีต่อลูกทุกคน ลูกขอกราบขอบพระคุณคุณครูด้วยความรัก และบูชาสุดซึ้งเจ้าค่ะ

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง

 

กัลยาณมิตร ยาใจ วิศิษฐ์ศิริกุล

http://goo.gl/a4pfe