สมาธิเป็นของสากลที่ทุกคนทำได้

สมาธิ(Meditation)เป็นของสากลที่ทุกคนทำได้

ผลการปฏิบัติธรรม The Middle Way รุ่นที่ 28

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

 

    ผมชื่อ เจอร์รี่ โพสต์ ชาวอเมริกัน อายุ 61ปี ปัจจุบันเกษียณอายุแล้ว ผมเองเคยเป็นครูสอนคนใบ้และสอนศิลปะการต่อสู้มาก่อน ซึ่งบทสรุปสุดท้ายของวิชาศิลปะการต่อสู้ คือ ส่วนของจิตวิญญาณ จึงทำให้ผมสนใจในเรื่องของสมาธิ

 

    ต่อมา ก็มีเพื่อนชาวไทยเชิญผมไปที่บ้าน และเป็นครั้งแรกที่ผมได้ทำสมาธิเพื่อเข้าถึงพระธรรมกาย หลังจากศึกษาวิธีการสอนและแนวคิดเกี่ยวกับหลักพุทธศาสนาจากพระอาจารย์ที่วัดพระธรรมกายฟลอริด้า ผมก็เริ่มทำทาน รักษาศีล เจริญภาวนา ควบคู่ไปใช้กับการใช้ชีวิต ทำให้ผมเปลี่ยนเป็นคนละคนไปเลยครับ ตอนนี้ผมรักบุญมากขึ้น ทำบุญสร้างองค์พระปิดเจดีย์สององค์ ร่วมบุญกฐินคุณยายฯหนึ่งตารางเมตร และนำเงินใส่กระป๋องทำบุญ อธิษฐานจิตทุกเช้า ก่อนไปทำงานก็ตั้งสัจจะกับตัวเองว่าจะรักษาศีลให้บริสุทธิ์ และปฏิบัติธรรมไม่ขาด เพราะเห็นคุณค่าของสมาธิจริงๆ

 

    กระทั่ง ต้นเดือนพฤศจิกายน พ.ศ.2552 โอกาสที่ผมจะพบประสบการณ์ดีๆกับสมาธิก็มาถึง เมื่อพระอาจารย์ชวนให้ผมเข้าร่วมโครงการ The Middle Way ที่เมืองไทย ซึ่งผมก็ตอบตกลง ทำให้มีโอกาสมาถึงสวนป่าหิมวันต์ จังหวัดเลย เมื่อวันที่ 3-9 พฤศจิกายน พ.ศ.2552 ผมพบเพื่อนชาวต่างชาติถึง 22ท่าน จาก 10สัญชาติ ทั้งอเมริกัน ตุรกี อังกฤษ จอร์แดน อินเดีย อิตาลี ฟิลิปปินส์ สิงคโปร์ ศรีลังกา และไทย ซึ่งทุกคนมาด้วยวัตถุประสงค์เดียวกัน คือ เพื่อต้องการค้นหาสันติสุขภายใน

 

    พระเดชพระคุณหลวงพ่อครับ ทั้งๆที่ผมไว้เครามาตลอดชีวิต แต่มาครั้งนี้ ผมโกนหนวด โกนเครา โกนผม ทำเอาคนรอบข้างงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น ผมทำเช่นนี้เพราะต้องการแสดงให้ทุกคนเห็นว่า ผมตั้งใจจะศึกษาและปฏิบัติตามหลักพุทธศาสนาอย่างเคร่งครัด และในปีหน้า พ.ศ.2553 ผมจะมาเมืองไทยเพื่อบวชธรรมทายาทนานาชาติ พร้อมลูกชายบุญธรรมชาวอินเดียครับ

 

 

    นับเป็นเรื่องบังเอิญที่ผมรู้จักลูกชายบุญธรรมคนนี้ครับ คือ เมื่อ 12ปีก่อนมีเด็กคนหนึ่งชื่อ ประสาธน์ อีเมล์มาขอข้อมูลศิลปะการต่อสู้ ซึ่งผมกำลังศึกษาอยู่ ผมจึงส่งข้อมูลไปให้และรับอุปการะ ส่งปัจจัยให้เรียนจนเขาจบเป็นครูสอนศิลปะป้องกันตัว เรานับถือกันเหมือนพ่อลูก ทั้งๆที่ไม่เคยเจอกันเลยและการมาปฏิบัติธรรมครั้งนี้ ก็เป็นครั้งแรกที่เราได้นัดเจอกัน ตอนแรกที่เจอ เขาคุกเข่าลงและจุมพิตที่เท้าผม ซึ่งเป็นประเพณีการให้ความเคารพบิดามารดา หรือใครบางคนที่มาช่วยเปลี่ยนชีวิต ผมกับประสาธน์ไม่เพียงเจอกันต่อหน้า แต่เรานัดพบกันที่ศูนย์กลางกายด้วย

 

    แม้เป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ผมก็นั่งได้นิ่งแน่นอยู่ที่กลางท้อง ขณะใจหยุด ผมก็ได้เห็นจุดสว่าง ดูมีชีวิตชีวาอยู่ที่ศูนย์กลางกาย ผมรู้สึกว่า สิ่งนี้เชิญชวนให้ผมอยากเข้าไปสำรวจที่ศูนย์กลางกายมากขึ้นครับ ไม่เพียงแค่ผมเท่านั้นนะครับ แต่เพื่อนอีกหลายคนต่างมีผลการปฏิบัติธรรมที่น่าจดจำ เช่น...

 

 

    นิโคล พ็อช-ชูว์-แทน เธอเป็นชาวสิงคโปร์ อายุ 39ปี กำหนดนิมิตเป็นดวงอาทิตย์ และหายใจนำดวงอาทิตย์เข้าไป สักพักดวงอาทิตย์ทรงกลม สว่างที่ศูนย์กลางกายนั้น ได้เปลี่ยนเป็นดวงแก้วที่เปล่งแสงสีขาว เธอบอกว่า เห็นดวงตลอดเวลาไม่ว่าจะทำกิจกรรมใด ทั้งดีใจและมีความสุข ทุกเช้าและก่อนนอนเธอจะทักทายดวงแก้วว่า อรุณสวัสดิ์และราตรีสวัสดิ์ และตั้งชื่อให้ว่า Kiki

 

 

 

    ชาวสิงคโปร์อีกท่านชื่อ ดิเนช แพทเทีย วัย 40ปีก็เล่าให้ฟังว่า “ผมนั่งสมาธิแบบปล่อยใจ ทำเหมือนเป็นผู้ดู ทันใดนั้น ก็พบโพรงกระต่ายที่เวิ้งว้าง พอผมปล่อยใจแบบไม่คาดหวัง ก็เหมือนว่าใจได้แล่นผ่านอุโมงค์ใหญ่ที่ไม่มีประตูไปสู่อีกมิติหนึ่ง ส่วนอีกวันหนึ่ง ขณะผมนั่งปล่อยใจอยู่นั้น ก็เห็นวัตถุทรงกลมเข้ามาในตัว วัตถุนั้นมีขนาดเล็ก โปร่งใส และมีแสงมาจากศูนย์กลางกาย เหมือนจุดนิวเคลียสที่แผ่อนุภาคเล็กๆออกมาตลอดเวลา

 

 

    ใจของผมเบา สบาย ตั้งแต่สมองไปถึงวัตถุนั้น เมื่อหายใจเข้าช้าๆ ก็เหมือนวัตถุทรงกลมได้รับออกซิเจนและมีการเผาไหม้จนสว่างขึ้น พอหายใจออกก็มีพลังทำให้สมองสดชื่น ยิ่งได้ลองทำความรู้สึกเชื่อมต่อกับศูนย์กลางกายฐานที่เจ็ด ก็สัมผัสได้ถึงพลังงานที่แล่นเข้ามา ประสบการณ์นั้นเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่นและผ่องใส ก่อนที่ใจจะขยายออกเพื่อกระจายสันติภาพและความรัก”

 

 

 

    เช่นเดียวกับ เชอร์รี่ เคิล วัย 52ปี จากฟิลิปปินส์ ขณะทำใจนิ่งๆตัวเธอก็เบาและเห็นแสงสว่างเล็กๆ ก่อนที่จะแผ่ขยายออกไป และพบภาพหนึ่งเข้ามาแทนที่ จากนั้นก็มีแสงสว่างเกิดขึ้นทางด้านหลังอย่างเจิดจ้า ทำให้เธอมีความสุขจากสมาธิมาก

 

 

 

    พระเดชพระคุณหลวงพ่อครับ ผมกราบขอบพระคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่อมากๆ ที่ได้มอบความรู้เหล่านี้ให้แก่ผมและทุกคน ผมขอบอกว่า ตั้งแต่เห็นพระเดชพระคุณหลวงพ่อครั้งแรกทาง DMC ก็รู้สึกถึงพลังในตัวพระเดชพระคุณหลวงพ่อ สิ่งที่ประทับใจผม คือ เสียงหัวเราะ และการเสียสละทำงานเพื่อสังคม

 

    เมื่อผมได้เข้าโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา ในวันที่ 2 พฤศจิกายน พ.ศ.2552 ผมพูดกับเพื่อนในกลุ่มว่า ถ้าพระเดชพระคุณหลวงพ่อได้เป็นประธานาธิบดีสหรัฐ พวกเราคงได้รับประสบการณ์สันติภาพโลกเป็นครั้งแรก ผมตั้งใจว่าจะนำสิ่งดีๆที่ได้ ไปบอกต่อให้บุคคลที่ผมรัก และชาวอเมริกันได้รับทราบว่า ถ้าเขามาพักผ่อนแบบที่ผมประสบ ชีวิตของเขาจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เขาจะได้กลับไป พร้อมอะไรบางอย่างที่อยู่ภายในตัว

 

กราบนมัสการด้วยความเคารพอย่าสูง

เจอร์รี่ โพสต์

http://goo.gl/Sz3hX