เคล็ด (ไม่) ลับ สู่ความสุข “สามน้อยหนึ่งมาก”

ผลการปฏิบัติธรรม

พระธรรมทายาทนานาชาติ ภาคภาษาอังกฤษ

 

กราบนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูงครับ

 

    กระผม พระเดนนิส เตชินฺโท อายุ 51ปี กระผมเกิดและใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองพอร์ตแลนด์ รัฐโอเรกอน สหรัฐอเมริกา อาชีพของกระผม คือ ประกอบธุรกิจส่วนตัวบ้านพักคนชราครับ กระผมเติบโตขึ้นมาแบบชาวอเมริกันทั่วไปที่นับถือศาสนาคริสต์ และพยายามใช้ชีวิตบนพื้นฐานของชาวคริสต์ที่ดี แม้จะไม่ได้ไปโบสถ์เป็นประจำก็ตาม จนกระทั่งเมื่อ 7ปีที่แล้วกระผมได้มาวัดพระธรรมกายโอเรกอน กับภรรยาที่เป็นคนลาว เพื่อถวายภัตตาหารแด่พระภิกษุ ซึ่งก็ทำให้กระผมเริ่มเข้าโบสถ์ (คริสต์)_อีกครั้ง โดยกระผมจะไปถวายภัตตาหาร สวดมนต์ ฟังธรรมในวันเสาร์ และเข้าโบสถ์ (คริสต์)_ในวันอาทิตย์ครับ

 

    แต่แล้วในที่สุด กระผมก็เลือกเข้าวัดอย่างเดียวเท่านั้น สิ่งที่ทำให้กระผมประทับใจกับวัด คือ ความเป็นมิตรและบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน อีกทั้งยังมีพระอาจารย์ให้ความรู้แก่กระผม ทำให้กระผมพยายามมาวัดให้มากที่สุด โดยครอบครัวของกระผมเป็นเจ้าภาพภัตตาหารที่วัดทุกๆวันเสาร์ครับ กระผมชอบคำสอนของพระพุทธศาสนา กระผมเชื่อในเรื่องกฎแห่งกรรม กระผมเชื่อว่าทุกๆคนต้องรับผลของการกระทำของตนเอง ดังนั้นกระผมจึงใช้ชีวิตบนพื้นฐานของศีลห้ามาโดยตลอดครับ

 

    ครั้งแรกที่กระผมนั่งสมาธิ(Meditation)นั้น ขอสารภาพว่า กระผมไม่ได้เตรียมตัวเลย นั่งไปได้เพียง 5นาที เข่าทั้งสองก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด จนรู้สึกเหมือนควันขึ้นจากเข่าเลย แต่กระผมก็สามารถอยู่รอดไปได้ถึงครึ่งชั่วโมงเลยนะครับ หลังจากนั้น กระผมก็มีโอกาสบวชที่วัดพระธรรมกายโอเรกอน ทำให้ได้พบประสบการณ์ภายในที่เต็มไปด้วยความสุข กระผมเห็นดวงแก้วที่สว่างมากๆอยู่กลางตัว รู้สึกโล่งโปร่งเบาสบาย มีความสุขมากๆ สมาธิทำให้ความเครียดจากงานหายไปจากชีวิตของกระผมโดยสิ้นเชิงเลยครับ

 

    กระผมตั้งใจมาตลอดว่าอยากมาวัดพระธรรมกายที่เมืองไทย อยากมีโอกาสบวชที่นี่ แต่งานของกระผมนั้นทำให้กระผมไม่มีโอกาสเลย จนกระทั่ง 3สัปดาห์ก่อนบวช กระผมได้ทราบข่าวเรื่องการบวชพระธรรมทายาทนานาชาติ และกระผมก็อยากมามากๆ แต่ติดภารกิจอีกสารพัด ทุกอย่างล้วนทำให้กระผมท้อแท้และรู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ก็เหลือเชื่อนะครับว่าอยู่ๆทุกอย่างก็คลี่คลายไปเองอย่างไม่น่าเป็นไปได้ เหมือนพระเดชพระคุณหลวงปู่มาช่วยกระผมให้ได้บวชในครั้งนี้เลยครับ

 

    ทุกครั้งที่กระผมนั่งสมาธิ กระผมจะเริ่มต้นด้วยการผ่อนคลายกล้ามเนื้อทุกส่วน ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แล้วทำความรู้สึกว่าได้ใช้ลมหายใจปั๊มความเครียด ความเจ็บปวดออกไปจากร่างกายทางปลายเท้า หลังจากนั้นกระผมก็ปล่อยใจให้คิดฟุ้งไปเรื่อยๆ สักพักใจของกระผมก็ค่อยๆสงบลงและความคิดก็ค่อยๆหายไปเองในที่สุดครับ

 

    มีอยู่ครั้งหนึ่ง หลังจากที่กระผมได้มาสุขสันโดษ กระผมก็เริ่มนั่งสมาธิไปตามปกติ นึกดวงแก้วไปตามฐานต่างๆ แต่เมื่อถึงฐานที่ห้าดวงแก้วก็เริ่มขยายใหญ่ขึ้น จนขนาดเท่าลูกกอล์ฟ กระผมก็ดูไปและเลื่อนดวงแก้วไปเรื่อยๆจนถึงฐานที่เจ็ด ดวงแก้วขยายใหญ่ขึ้นอีกเรื่อยๆ จนเท่ากับลูกเบสบอลครับ และยังขยายต่อไปเรื่อยๆ จนใหญ่คลุมตัวกระผมไปเลย กระผมรู้สึกเหมือนได้นั่งอยู่ในดวงแก้วที่ใสสว่าง รู้ตัวว่าทั้งอบอุ่น ทั้งเบาสบาย เหมือนเป็นหนึ่งเดียวกับทุกอย่างในโลก มีความรักความปรารถนาดีท่วมท้นเอ่อล้นเข้ามาที่ตัวกระผม ทำให้มีความสุขมากเลยครับ

 

    แต่พอรู้สึกดีใจ อยากให้ดวงแก้วสว่างขึ้น ดวงแก้วก็หายไป กระผมก็เลยเริ่มต้นนึกดวงแก้วใหม่ ซึ่งกระผมก็เห็นอีก ขนาดเท่าลูกกอล์ฟปรากฏขึ้นที่กลางท้อง มันช่างมีความสุขจริงๆ กระผมรู้นะครับว่ากระผมไม่ควรดีใจหรือคาดหวัง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะบอกเพื่อนๆว่า กระผมทำได้แล้ว

 

    ทุกวันนี้ เป็นเรื่องง่ายมากที่กระผมจะนึกดวงแก้วผ่านไปฐานทั้งเจ็ด และมันทำให้กระผมรู้สึกมีความสุขความสบายใจมากๆเลยครับ กระผมตั้งใจนะครับว่าหลังจากกลับไปประเทศของกระผมคราวนี้ กระผมจะทำตามคำสอนของพระเดชพระคุณหลวงพ่อเรื่อง สามน้อยหนึ่งมาก คือ ทานน้อย นอนน้อย พูดน้อย นั่งมากๆ จะได้พบกับความสุขภายในตลอดเวลาครับ

 

    ท้ายที่สุดนี้ กระผมขอกราบขอบพระคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ที่ทำให้กระผมได้มีโอกาสมาบวช และนั่งสมาธิที่สุขสันโดษ ซึ่งเป็นสถานที่ที่วิเศษจริงๆ ถ้ากระผมไม่มีภาระเรื่องงานก็อยากอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ กระผมตั้งใจว่ากลับไปแล้วจะสะสางงานให้หมดแล้วกลับมาช่วยงานของพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่วัด และเข้าอบรมโครงการบวชอีกครั้งในปีต่อไปครับ

 

***************

http://goo.gl/XH5Qt