เราเป็นกัลยาณมิตรที่ดีพอหรือยัง ?

เราเป็นกัลยาณมิตรที่ดีพอหรือยัง ?

จากคอลัมภ์ท้ายเล่มวารสารอยู่ในบุญ ฉบับเดือนตุลาคม พ.ศ. ๒๕๕๕

     หากเราเข้าวัดปฏิบัติธรรมจนเกิดการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นกับตนเอง เราจะเกิดความรู้สึกอยากเป็นกัลยาณมิตรชักชวนคนที่เรารักให้มาปฏิบัติธรรมบ้าง แต่การทำหน้าที่กัลยาณมิตรนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะบางคนก็ประสบความสำเร็จ บางคนก็ล้มเหลว คือ ชวนคนทำความดีแล้วเขาไม่ทำหรือไม่เชื่อ ซึ่งหากเป็นดังนี้ เราควรมาสำรวจตัวเองดูว่า...เรามีคุณสมบัติของการเป็นกัลยาณมิตรมากน้อยเพียงใด ดังนี้พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงให้หลักไว้ดังนี้...

     1. ปิโย คือ มาดูว่าราเป็นคนมีนิสัยน่ารักหรือไม่ เพราะถ้าเราเป็นคนมีบุคคลิกที่ใครเห็นใครก็รัก ดูแล้วชวนให้สบายใจ น่าเข้าใกล้ เราก็จะทำหน้าที่กัลยาณมิตรให้คนอื่นได้ไม่ยาก

     2. ครุ คือ เราเป็นคนน่าเคารพหรือไม่ ซึ่งการทำตัวให้น่าเคารพก็คือ เราต้องเป็นคนมีความประพฤติดี ให้คนที่เข้ามาอยู่ใกล้เราไม่รู้สึกว่าเราอันตราย แต่กลับรู้สึกอบอุ่นปลอดภัย พึ่งได้ เชื่อถือได้

     3. ภาวนีโย คือ เราเป็นคนน่าสรรเสริญหรือไม่ ซึ่งการที่เขาจะสรรเสริญเราได้ ก็ต่อเมื่อเราต้องเป็นผู้มีภูมิรู้ภูมิธรรม ดังนั้นต้องหมั่นศึกษาธรรมะและหาความรู้จนเก่งทั้งทางโลกและทางธรรม

     4. วตฺตา คือ เป็นคนฉลาดพูด ฉลาดในการแนะนำสั่งสอน ฉลาดในการเตือนสติ ฉลาดในการให้กำลังใจ ฉลาดในการชักชวนโน้มน้าวให้แก้ไขข้อผิดพลาดต่างๆ โดยผู้ฟังคำพูดจากเราไม่รู้สึกโกรธ แต่กลับอยากทำความดีให้ยิ่งๆ ขึ้นไป

     5. วจนกฺขโม คือ เป็นคนอดทนต่อถ้วยคำ ไม่ว่าใครจะพูดไม่ดีแค่ไหน ก็สามารถสงบนิ่ง เยือกเย็น ไม่ขุ่นเคือง ไม่โกรธได้

     6. คมฺภีรญฺจ กถฺ กตฺตา คือ สามารถอธิบายธรรมได้ลึกซึ้งจนผุ้ฟังสามารถปฏิบัติธรรมได้อย่างถูกต้องทั้งในด้านปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ ซึ่งถ้าเราจะสามารถทำตรงนี้ได้ ก็ต้องหมั่นศึกษาธรรมะและปฏิบัติธรรมให้มากๆ

     7. โน จฏฐาเน นิโยชเย คือ ไม่ชักนำในทางที่ไม่ดี หรือไม่แนะนเขาให้ดำเนินชีวิตด้วยความประมาท

     หากเราฝึกฝนอบรมตนเองให้มีคุณสมบัติครบทั้ง 7 ข้อได้ เราก็จะประสบความสำเร็จในการชวนคนมาทำความดีได้อย่างง่ายๆ และในที่สุดแล้ว เราจะเห็นว่า...การทำหน้าที่กัลยาณมิตรนั้น คนที่ได้ประโยชน์อย่างสูงสุดก็คือตัวเราเอง เพราะเราจะได้ฝึกฝนอบรมตัวเองให้มีคุณธรรมทั้ง 7 ประการเกิดขึ้นกับตัวเราด้วย