Mobile Versionบทความให้กำลังใจ
ยิ่งกว่าน้ำใจ
คืนนั้นฝนตก อากาศหนาวเย็นเหลือเกิน
ขณะที่ฉันกำลังยืนรอรถประจำทางอยู่คนเดียว
รถประจำทางคันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดตรงป้ายที่ฉันยืนยู่
หญิงชราคนหนึ่งค่อยๆลงจากรถอย่างทุลักทุเล
แล้วเดินตรงมาหาฉันอย่างช้าๆ...
“แม่หนู...รถประจำทางคันต่อไป
จะมาถึงเมื่อไหร่รู้ไหมจ๊ะ ?”
หญิงชรานั้นถาม ฉันจึงถามกลับไปว่า
“แล้วคุณยายจะไปรถสายไหนค่ะ”
พอคุณยายบอกฉันก็อุทานเสียงดังลั่น
“อ้าว...ก็คุณยายเพิ่งลงมาจากรถสายนั้นเมื่อกี้เองนะค่ะ”
“เอ้อ...” หญิงชราตอบตะกุกตะกัก
“คือว่า...บนรถคันเมื่อกี้นี้ มีชายหนุ่มพิการ
คนหนึ่งขึ้นมา แต่ไม่มีใครลุกให้เขานั่งเลย
ยายรู้ว่าถ้าคนแก่ๆ อย่างยายลุกให้เขานั่ง
เขาคงจะอายและไม่สบายใจแน่ๆ
ยายเลยทำเป็นว่าจะลงที่นี่ พอยายกดกริ่งให้รถจอด
เขาก็เดินมานั่งตรงที่ยายได้โดยไม่ต้องอึดอัดใจ
ส่วนยายก็....เอ้อ....
รถประจำทางมันมีเสมอไม่ใช่หรือจ๊ะ แม่หนู”
http://goo.gl/UOsRiJ
พิมพ์บทความนี้
