ผิดทางย่อมไม่มีทาง

แรงบันดาลใจจากพระไตรปิฎก

ณ ป่าประดู่ลาย

 

 

ผิดทางย่อมไม่มีทาง

    (ปริพาชกวัจฉโคตร): ข้าแต่ท่านพระโคดม อาชีวก (นักบวชนอกพุทธศาสนานิกายหนึ่ง) บางคนเมื่อตายไปจะทำที่สุดทุกข์ได้มีอยู่บ้างหรือ

 

     ดุก่อนวัจฉะ อาชีวกบางคนเมื่อตายไป จะทำที่สุดทุกข์ได้นั้นไม่มีเลย

 

     (ปริพาชก): ข้าแต่ท่านพระโคดม ก็อาชีวกบางคน เมื่อตายไป จะไปสวรรค์ได้มีอยู่หรือ

ดูก่อนวัจฉะ แต่ภัทรกัปนี้ไปได้เก้าสิบเอ็ดกัปที่เราระลึกได้ เราจัดได้รู้จักอาชีวกบางคนที่ ไปสวรรค์หามิได้

   นอกจากอาชีวกคนเดียว ที่เป็นกรรมวาทีกิริยวาที (คืออดีตชาติของพระองค์ ที่ทรงทดลองลัทธินั้น)

     (ปริพาชก)  : ข้าแต่ท่านพระโคดม เมื่อเป็นเช่นนั้น ลักธิของเดียรถีย์เป็นอันสูญโดยที่สุดจากคุณเครื่องไปสู่สวรรค์น่ะ

 

      อย่างนั้นวัจฉะ ลัทธิของเดียรถีย์นี้ เป็นอันสูญโดยที่สุด แม้จากคุณเครื่องไปสู่สวรรค์

 

จูฬวัจฉโคตตสูตร เล่ม 20 หน้า 443

 

 

พระอรหันต์ไม่ทำ

     (สันทกปรพาชก) ท่านพระอานนท์ ก็ภิกษุใดเป็นพระอรหันต์ขีณาสพ อยู่จบพรหมจรรย์ มีกิจที่ควรทำทำเสร็จแล้ว มีภาระอันปลงลงแล้วมีกิเลสเครื่องประกอบสัตว์ในภพสิ้นแล้วหลุดพ้นแล้วเพราะรู้โดยชอบ ภิกษุนั้นยังบริโภคกามทั้งหลายหรือ

 

      ดูก่อนสันทกะ ภิกษุใดเป็นพระอรหันต์ขีณาสพ อยู่จบพรหมจรรย์ มีกิจที่ควรทำทำเสร็จแล้วมีภาระอันปลงลงแล้ว มีประโยชน์ของตนอันถึงแล้ว มีกิเลสเครื่องประกอบสัตว์ในภพสิ้นแล้ว หลุดพ้นแล้วเพราะรู้โดยชอบ

 

ภิกษุนั้น เป็นผู้ไม่ควรประพฤติล่วงฐานะทั้งห้า คือ

 

1. ภิกษุขีณาสพ เป็นผู้ไม่ควรแกล้งปลงสัตว์จากชีวิต
2. เป็นผู้ไม่ควรถือเองสิ่งของที่เจ้าของไม่ได้ให้ อันเป็นส่วนแห่งความเป็นขโมย
3. เป็นผู้ไม่ควรเสพเมถุนธรรม
4. เป็นผู้ไม่ควรกล่าวเท็จทั้งรู้อยู่
5. เป็นผู้ไม่ควรทำการสั่งสม บริโภคกามทั้งหลายเหมือนเมื่อเป็นคฤหัสถ์ในกาลก่อน

 

สันทกสูตร เล่ม 20 หน้า 534

 

http://goo.gl/OCRZB