Mobile Version
จากตอนที่แล้ว พระเจ้าวิเทหราช ครั้นทรงได้รับแก้วมณีพร้อมทั้งกลวิธีในการร้อยด้ายแล้ว ก็ทรงปีติยินดียิ่งนัก ทอดพระเนตรดูดวงแก้วมณีนั้นด้วยความพิศวง แล้วก็รับสั่งถามบุรุษนั้นว่า “ใครเป็นผู้คิดอุบายนี้” ครั้นได้สดับว่า เป็นความคิดของมโหสถกุมาร ก็ทรงพอพระราชหฤทัย
ในกาลต่อมา พระเจ้าวิเทหราชปรารถนาจะทรงทดลองเชาว์ปัญญาของมโหสถด้วยปัญหาที่แปลกพิสดาร จึงมีรับสั่งให้ราชบุรุษคัดเลือกโคมงคลตัวผู้มาตัวหนึ่ง ให้ช่วยกันบำรุงเลี้ยงโคนั้นด้วย อาหารหวานคาวอย่างดี จนพุงกางหลังแอ่น คล้ายแม่โคท้องแก่จวนจะคลอด แล้วจึงได้รับสั่งให้ราชบุรุษนำโคนั้นไปส่งมอบแด่ชาวบ้านปาจีนยวมัชฌคาม พร้อมพระราชสาสน์ให้ชาวปาจีนยวมัชฌคามจัดการทำคลอดโคมงคลตัวนี้ แล้วจงส่งโคกลับคืนมาพร้อมกับลูกน้อยของมัน หากไม่อาจจะกระทำได้ ก็จักต้องถูกปรับสินไหมพันกหาปณะ
ชาวปาจีนยวมัชฌคามทุกคนที่มารอฟังพระบรมราชโองการอยู่ในที่นั้น ต่างก็พากันตกตะลึงพรึงเพริดกับปัญหาชวนพิศวงนั้น ในที่สุดเมื่อเห็นว่าไม่มีใครจะไขปัญหานี้ได้ ท่านผู้เฒ่าในที่นั้น จึงกล่าวแนะนำว่า เรื่องพิสดารแบบนี้ พวกเราคงต้องมอบให้เป็นหน้าที่ของพ่อมโหสถอีกเช่นเคย
เมื่อได้ยินว่า “มโหสถ” เท่านั้น แววตาแต่ละคนก็เริ่มฉายประกายแห่งความหวัง ต่างพยักหน้าเห็นด้วยกับข้อเสนอนั้น เมื่อมีมติเป็นเอกฉันท์ ทุกคนจึงพร้อมใจกันไปรวมตัวกันที่เรือนของสิริวัฒกเศรษฐีเหมือนเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา
ฝ่ายมโหสถกุมาร เพียงครั้งแรกที่ได้เห็นโคมงคลของพระราชา ก็นึกขันในใจ อยากจะหัวเราะออกมาดังๆ ด้วยคิดว่า “พระราชาพระองค์นี้ ทำอะไรประหลาดพิลึก ช่างมีพระอารมณ์ขันจริงหนอ”
พวกชาวบ้านรอฟังอยู่นาน เห็นมโหสถทำท่าจะหัวเราะ แล้วก็ไม่กล่าวอะไรเลย จึงถามขึ้นว่า “พ่อมโหสถ พวกเราจะทำอย่างไรกันดี เห็นทีว่าคราวนี้คงต้องถูกปรับแน่ๆ ” พอถูกถามเช่นนั้น มโหสถจึงตอบพลางยิ้มอย่างเบิกบานว่า “ปัญหานี้ ไม่ว่าใคร ก็ไม่อาจจะแก้ได้ด้วยเหตุผลธรรมดาทั่วไป แต่จะพึงแก้ได้ด้วยการย้อนปัญหาเท่านั้น” พวกชาวบ้านอยากรู้ จึงพากันถามว่า “ย้อนปัญหาอย่างไรหรือ”
มโหสถไม่ตอบ แต่กลับถามทุกคนในที่นั้นว่า “ท่านทั้งหลาย จะมีใครกล้ารับอาสาไปกราบทูลกับพระราชาได้บ้าง” แล้วก็นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง เพื่อรอดูว่าจะมีผู้กล้าอยู่ในที่นั้นบ้างหรือไม่ แต่แล้วก็มีชายฉกรรจ์คนหนึ่ง ท่าทีองอาจกล้าหาญ ยกมือขึ้นแล้วก้าวออกมาด้านหน้าของมหาชน ตอบมโหสถด้วยน้ำเสียงฉะฉานว่า “กระผมจักรับอาสาไปเองครับ”
มโหสถจึงถามย้ำให้แน่ใจว่า “การสนทนาโต้ตอบกับพระราชานั้น มิใช่เรื่องง่ายเลย ท่านแน่ใจหรือ ว่าจะทำงานครั้งนี้ได้สำเร็จ”
“กระผมไม่หนักใจเลยขอรับ เพื่อชาวปาจีนยวมัชฌคามแล้ว กระผมทำได้ทุกอย่าง ขอเพียงท่านบอกมาเท่านั้นเอง”
เมื่อเขายืนยันหนักแน่นเช่นนั้น มโหสถก็เบาใจ จากนั้นจึงเรียกชายผู้นั้นเข้าไปพบในห้องเพียงลำพัง กล่าวกับเขาว่า “เราจักบอกอุบายอย่างหนึ่งแก่ท่าน ขอให้ท่านจงซักซ้อมให้ดี แล้วจงกระทำตามแผนการของเราเถิด”จากนั้นจึงได้นัดแนะอุบายในการเข้าเฝ้าพระราชาอย่างถี่ถ้วน
เมื่อชายคนนั้นทราบอุบายที่จะใช้แก้ปมปริศนาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็ยิ่งมีความมั่นใจเหมือนเห็นความสำเร็จรออยู่ข้างหน้า เขาไม่รอช้ารีบมุ่งหน้าสู่พระราชวังของพระราชาทันที
ดังนั้นในวันต่อมา ขณะที่พระเจ้าวิเทหราชกำลังเสด็จออกว่าราชการอยู่นั่นเอง จู่ๆพระองค์ก็ได้ทรงสดับเสียงหนึ่ง คล้ายเสียงคนร้องห่มร้องไห้แว่วดังมาแต่ไกล ทรงดำริว่า “ใครคงจะมีเรื่องทุกข์ร้อนอีกเป็นแน่ จึงได้มาหาเราถึงที่นี่” จึงรับสั่งกับมหาดเล็กว่า“ข้างนอกเขามีเรื่องอะไรกันหรือ ไหน..เจ้าจงไปเรียกเข้ามาซิ”
มหาดเล็กน้อมรับพระราชบัญชาแล้ว ก็รีบออกไปตรวจดูยังบริเวณพระลานหลวง แต่แล้วก็เห็นชายผู้หนึ่ง เนื้อตัวมอมแมมเหมือนคลุกฝุ่น ผมเผ้าก็ปล่อยให้รกรุงรัง ซ้ำยังเอามือสยายผมคล้ายคนบ้ามหาดเล็กจึงเข้าไปซักถามใกล้ๆว่า “เจ้าเป็นใคร มาจากไหนหรือ” แต่ไม่ว่าจะถามสักเท่าใด ชายคนนั้นก็ยังไม่ยอมตอบอยู่ดี เอาแต่ร้องห่มร้องไห้โดยไม่ฟังเสียงมหาดเล็กเห็นว่าคงคุยกันไม่รู้เรื่องแน่ เลยรีบคว้าตัวชายผู้นั้นเข้าสู่ท้องพระโรง ให้นั่งคุกเข่าอยู่ต่อหน้าพระพักตร์ของพระราชา
ท้าวเธอทอดพระเนตรเห็นชายผู้นั้นยังอยู่ในอาการเศร้าโศกจึงรับสั่งถามเขาด้วยน้ำเสียงเมตตาว่า “เจ้าได้รับความทุกข์ร้อนด้วยเรื่องอันใดหรือ จงบอกเรามาเถิด”
ชายคนนั้นยังคงมีอาการร้องไห้สะอึกสะอื้น พร้อมทั้งกราบทูลด้วยน้ำเสียงปนสะอื้นว่า “หามิได้พระเจ้าค่ะ ตัวข้าพระองค์ไม่มีเรื่องทุกข์ร้อนใดๆเลย แต่ว่า..”“แต่อะไรเล่า... เจ้าก็ว่าไปสิ จะมัวอ้ำอึ้งอยู่ทำไม”“ขอเดชะ พระบารมีปกเกล้าฯ ข้าพระองค์สุขสบายดี แต่บิดาของข้าพระองค์น่ะสิ ช่างน่าสมเพทเวทนายิ่งนัก พระเจ้าข้า”“น่าสมเพทอย่างไรกันเล่า เจ้าจงเล่าให้มันรู้เรื่องสักหน่อยซิ”
“คือว่า บิดาของข้าพระองค์ปวดท้องมานานหลายวันแล้ว ต้องนอนทรมานตลอดทั้งวันทั้งคืน ร้องไห้ครวญครางตลอดเวลาจนไม่เป็นอันทำอะไร ถึงตอนนี้อาการก็ยังไม่ดีขึ้นเลย เห็นทีว่าคงจะต้องตายอย่างแน่นอน พระเจ้าข้า”
“ปวดท้องอะไรกัน อาการจึงได้หนักถึงเพียงนี้” พระองค์ตรัสถามด้วยพระอาการที่ทรงอยากรู้
“ปวดท้องคลอด พระเจ้าข้า นี่ก็ปวดมานาน ๗ วันแล้ว ยังไม่คลอดเลย ข้าพระองค์จึงหวังจะมาพึ่งพระบารมีของพระองค์ ขอพระองค์ได้โปรดแนะวิธีทำคลอดแก่บิดาของข้าพระองค์ด้วยเถิด พระเจ้าข้า”
ครั้นพระราชาได้ทรงสดับดังนั้น ก็ตรัสด้วยพระสุรเสียงกึกก้องว่า “เฮ้ย..เจ้าว่าอะไรนะ ก็พ่อของเจ้าเป็นผู้ชาย จะคลอดลูกได้อย่างไรเล่า เจ้านี่ท่าจะบ้าไปแล้วจริงๆ คงจะต้องส่งให้หมอหลวงตรวจดูเสียแล้วกระมัง”
ตรัสเช่นนั้นแล้ว ก็ทรงพระสรวลลั่นไปทั้งท้องพระโรง แม้แต่เหล่าเสนาอำมาตย์ต่างก็พากันหัวเราะขบขันตามพระองค์ไปด้วย เข้าทำนองขุนพลอยพยัก เหตุการณ์ในท้องพระโรงนั้น เมื่อเกิดอารมณ์ขัน สถานการณ์ก็เริ่มผ่อนคลาย ส่วนเจ้าหนุ่มผู้เป็นทูตของชาวปาจีนยวมัชฌคามจะกราบทูลว่าอย่างไรอีกนั้น โปรดติดตามตอนต่อไป
พระธรรมเทศนาโดย : พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย)
http://goo.gl/89Ix8
พิมพ์บทความนี้
