บทความธรรมะ Dhamma Articles >
ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปสู่ห้องดับจิต ทุกคนก็เกิดอาการขนลุกซู่ชูชัน พยาบาลทั้งสองคนที่นำเข้าไปดู ขยี้ตาตัวเอง ก่อนจะถามว่า “ทุกคนเห็นไหม นั่นน่ะ ตรงหัวเตียงของเด็ก มีพระภิกษุห่มจีวรสีเหลืองส้มยืนอยู่ตรงนั้น” อ่านเรื่องต่อ
บุคคลไม่อาจให้สิ่ง ๓ อย่างเต็มได้ คือ ไฟเต็มด้วยเชื้อ มหาสมุทรเต็มด้วยน้ำ คนมีความอยากมากเต็มด้วยปัจจัย อ่านเรื่องต่อ
และแล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็บังเกิดขึ้น ซึ่งผมงงมากๆ กับสาเหตุของเรื่อง คือพี่เขาโดนยุงกัดแล้วก็เกา ต่อมาพี่เค้าบ่นว่าเจ็บขา เจ็บมากๆ ตัวร้อนจัด อาเจียน พระอาจารย์รีบนำส่งโรงพยาบาลทันที หมอเอกซเรย์ แล้วบอกว่า “เป็นโรคกรรม” เพราะติดเชื้อทำให้เป็นหนองใกล้กระดูกที่อันตรายมาก อ่านเรื่องต่อ
ผมมองเห็นแสงสว่างกลมๆ เหลืองๆ ลอยวาบไป แวบมา เป็นองค์พระบ้าง พยายามประคองให้เห็นอยู่นานๆ ก็หายไปกลับมาใหม่ เมื่อมีเสียงดังรอบข้าง ก็จะหายไป แต่ช่วงหลังๆ ยิ่งได้รับการแนะนำจากพระอาจารย์ต่างๆ ก็ยิ่งเข้าใจหลักการ และวิธีการปฏิบัติมากขึ้น ก็ยิ่งสบายใจมากขึ้น อ่านเรื่องต่อ
หยิบเนื้อปลาเค็มขึ้นมาบ่นคาถา “ตัดต้อ ต้อหาย ตัดหวาย หวายขาด ตัดสายไฟฟ้าฟาด ขาดแล้วต้อเอย” จบคำก็ฟันฉับเนื้อปลาเค็มไปที่กะลา ปรากฏว่า โรคตาต้อหายทันท อ่านเรื่องต่อ
การบวชทำให้ผมนั่งสมาธิได้ดีขึ้น ผมชอบนั่งสมาธิในตอนเย็นๆ เพราะตอนเช้าผมง่วงนอนมาก ผมเห็นแสงสว่าง สว่างมากๆ เหมือนกับ มองขึ้นฟ้า แล้วเห็นพระอาทิตย์สว่างจ้ามากๆ ผมตื่นเต้นนิดหน่อย แต่ก็ยังนั่งต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเห็น crystal ball ลูกเล็กๆ ที่ไม่ใหญ่มากนัก ผมรู้สึกสงบ และมีความสุขมากๆ ก่อนหน้าที่ผมจะบวช ผมไม่เห็นมันมาก่อนเลย ผมมีความสุข มากกว่าได้เกรด A ในตอนสอบเสียอีก อ่านเรื่องต่อ
ลูกได้หาทางออกให้กับชีวิตโดยการ “คิดฆ่าตัวตาย” และสิ่งที่ช่วยชีวิตลูกไว้ได้ทุกครั้ง นั่นก็คือ คำสอนของคุณครูไม่ใหญ่ ที่พูดว่า..การฆ่าตัวตายมันเป็นบาปมาก และหลังจากตายไปแล้ว ต้องไปชดใช้กรรมอย่างทรมานยาวนานกว่านี้อีกหลายเท่านัก อ่านเรื่องต่อ
ผมได้นั่งนิ่งๆ แล้วภาวนา "สัมมา อะระหัง" ไปเรื่อยๆ ผมได้เห็นแสงสว่างสีขาว ผมรู้สึกว่า ร่างกายของผมเบาขึ้นเรื่อยๆ จนหายไป แล้วผมก็เห็นลูกบอลแก้วใส ความสว่างของลูกบอล เหมือนกับการที่ผมจ้องเข้าไปในแสงแฟลชของกล้องถ่ายรูป ผมรู้สึกถึงความสุข ความสงบที่เปี่ยมล้นออกมา อ่านเรื่องต่อ
ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว ใครทำกรรมใดไว้ ดีหรือชั่วก็ตาม ตนจักต้องเป็นผู้รับผลของกรรมนั้น...บางคนเกิดมาแล้วก็ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่...บางคนป่วยเป็นโรคร้ายจนต้องตัดขา แล้วยังมาฆ่าตัวตายด้วยการเผาตัวเองเพื่อประท้วง...บางคนแข็งแรงอยู่ดีๆ แต่ตอนเช้ากลับไม่ตื่น ต้องส่งโรงพยาบาล และเสียชีวิต...ทุกเรื่องล้วนมีเหตุ เหตุ คือ อะไร...กรรมดีที่ทำไว้ ช่วยเราได้หรือไม่อย่างไร เมื่อเราตายแล้ว...ที่นี่...มีทุกคำตอบ อ่านเรื่องต่อ
คนขลาดยังไม่ทันถึงสนามรบ ไม่ทันได้รบก็ยอมแพ้ ฉันใด ดูก่อนพราหมณ์ ท่านยังไม่ทันได้ไปขอกัณหาชาลีเลย ก็ยอมแพ้ ฉันนั้น ดูก่อนพราหมณ์ ถ้าท่านไม่หาทาส และทาสีมาให้ฉันฉันจักไม่อยู่ในเรือนของท่าน อ่านเรื่องต่อ
เมื่อพระโอรสพระธิดาทอดพระเนตรเห็นพฤกษชาติเผล็ดผลในป่าใหญ่ อยากเสวยผลไม้เหล่านั้น ต้นไม้เหล่านั้นก็น้อมกิ่งลงมาให้พระโอรสพระธิดาสามารถเด็ดเสวยได้เองอย่างง่ายด้วย พระนางมัทรีราชเทวีทอดพระเนตรสิ่งอัศจรรย์นี้ รู้ทันทีว่า เป็นเพราะอำนาจแห่งทานบารมีของพระเวสสันดร อ่านเรื่องต่อ
ความรู้สึกของตัวลูก ครั้งแรกที่เห็นบรูซ เป็นอย่างนี้ ลูกแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง บรูซที่ไม่เคยอยู่นิ่ง ชอบวิ่งตลอดเวลา จากเด็กที่มีแต่ปัญหา แต่อยู่ๆสามารถนั่งสมาธิและเห็นดวงแก้วองค์พระในตัวได้ ช่วงเวลาข้ามคืน สามารถเปลี่ยนแปลงไปได้ขนาดนี้ อ่านเรื่องต่อ
แม้พระโพธิสัตว์ทรงรู้ว่า ถูกขับไล่ให้ไปอยู่ในป่าก็มิได้หวั่นไหว รุ่งขึ้นของวันใหม่ ท่านได้บริจาคสัตตสตกมหาทาน ด้วยความปีติยินดี เหมือนไม่มีเหตุร้ายใดๆ เกิดขึ้น พวกเทวดาได้แจ้งพระราชาในชมพูทวีป ว่า พระเวสสันดรทรงบำเพ็ญมหาทาน และกำลังพระราชทานนางขัตติยกัญญา พวกกษัตริย์จึงเสด็จมาด้วยเทวานุภาพ รับนางขัตติยกัญญาเหล่านั้นไปเป็นมเหสี อ่านเรื่องต่อ
ข้าแต่พระมหาราชเจ้า การตายร่วมกับพระองค์เท่านั้นเป็นสิ่งประเสริฐกว่าการพลัดพรากจากพระองค์ แม้นางช้างพังยังติดตามช้างพลายในป่า อาศัยตามภูผาทางกันดาร ฉันใด หม่อมฉันจะพาบุตรและบุตรีตามเสด็จ ฉันนั้น อ่านเรื่องต่อ
เมื่อพราหมณ์ขอช้างได้แล้ว ก็พากันแห่ไปในใจกลางเมือง ครั้นมหาชนเห็นช้างมงคล ต่างถามว่า ท่านได้ช้างนี้มาจากไหน ทันทีที่รู้ว่าได้รับบริจาคมาจากพระเวสสันดร ต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ และโกรธพระโพธิสัตว์มาก ได้รวมตัวกันตั้งแต่คนที่มีชื่อเสียง พระราชบุตรจากทุกตระกูล พ่อค้า ชาวนา พราหมณ์ พากันมาชุมนุมร้องเรียนพระเจ้าสัญชัยว่า อ่านเรื่องต่อ
ครั้นพระโพธิสัตว์ออกมาจากครรภ์ของพระมารดา เพียงลืมพระเนตรทั้งสองได้เท่านั้น ก็เหยียดพระหัตถ์ออกมาพลางกล่าวกับพระมารดาว่า “ข้าแต่พระแม่เจ้า หม่อมฉันจะบริจาคทาน มีทรัพย์อะไรพอที่จะให้ลูกบริจาคได้บ้าง” พระชนนีตรัสตอบว่า “ลูกรัก ลูกจงบริจาคทานตามอัธยาศัยเถิด” จากนั้น อ่านเรื่องต่อ
หลังจากนั่งสมาธิ ผมรู้สึกเหมือนยกกระเป๋าออกจากหลัง ผมรู้สึกเบาลง พึงพอใจกับชีวิตมากขึ้น สมาธิช่วยล้างใจของผม บางครั้งแค่ความสงบ ก็เป็นของขวัญที่ดีที่สุดแล้ว จิตใจได้พักผ่อนและผมมีพลังมากขึ้น เป็นประโยชน์มาก ดีเยี่ยมเลย อ่านเรื่องต่อ
ข้าพระพุทธเจ้าได้ทำการบูชาพระองค์ด้วยจุณแห่งแก่นจันทน์นี้
ขอให้ข้าพระพุทธเจ้าได้เป็นมารดาของพระพุทธเจ้าผู้เช่นพระองค์ในอนาคตกาล อ่านเรื่องต่อ
พระบรมโพธิสัตว์ได้ดำรงตนเป็นแบบอย่างนักสร้างบารมี ตั้งแต่ประสูติจากพระครรภ์ของพระมารดา ก็แบพระหัตถ์ออก และกล่าวกับพระมารดาว่า"เสด็จแม่ มีสิ่งใดให้ลูกได้ทำทานบ้าง" นี่..พระองค์เกิดมาเพื่อการนี้ เพื่อบ่มบารมีให้แก่รอบ ครั้นพระชนมายุได้เพียง ๘ ชันษา ประทับอยู่บนปราสาทตามลำพัง ทรงคิดที่จะบริจาคทานว่า "เราพึงให้หัวใจ ดวงตา เนื้อ เลือด และร่างกายที่มีอยู่ทั้งหมดนี้ หากใครมาขอเรา ให้เราได้ยิน เราก็จะพึงให้ด้วยความยินดี" อ่านเรื่องต่อ
การประสบอุบัติเหตุครั้งนี้ เหมือนจะหมดสิ้นทุกอย่าง เพราะต้องเสียค่ารักษาไปเป็นจำนวนมาก แต่ลูกและสามีก็ยังมาวัดอย่างต่อเนื่อง มาทั้งครอบครัวบ้าง สลับกันมาบ้างเพื่ออีกคนจะได้อยู่เฝ้าร้านค้า แม้จะต้องนั่งรถบัสนานถึง 12 ชั่วโมง อ่านเรื่องต่อ
บ่อยครั้งที่แม่สามีมักตื่นขึ้นมาในตอนเช้า พร้อมกับหวีดร้องเสียงดังมาก ๆ ด้วยความตกใจกลัว แล้วบอกว่า เห็นหนอนไต่ตามฝาบ้านเต็มไปหมด บางครั้งก็เห็นหนู หรือสัตว์ที่น่ากลัวต่าง ๆ เต็มฝาบ้าน อ่านเรื่องต่อ
