บทความธรรมะ Dhamma Articles >
เพื่อนๆก็มาจ้องมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร จนเพื่อนสนิทมากคนหนึ่งมาถามฉันว่า “นี่เธอ..ใช้เครื่องสำอางยี่ห้อไหน หน้าอ่อนขึ้น เธอไปโบ๊ะหน้าที่ไหนมาเหรอ” ส่วนเพื่อนบางคนก็เข้ามาชมซึ่งๆ หน้าว่า “เธอดูสวยขึ้นนะ” ทุกคนลงมติเป็นเอกฉันท์ว่าฉันเปลี่ยนไป สมาธิสามารถทำให้สวยขึ้นได้ ภายในไม่กี่สัปดาห์ ทำให้เพื่อนๆ ตามฉันมานั่งสมาธิ อ่านเรื่องต่อ
ทุกๆครั้งที่ลูกได้สอนนักเรียน ลูกจะสอนด้วยความรัก เพราะคิดเสมอว่า เมื่อเราให้ความรักกับเขา เขาก็พร้อมจะเปิดหัวใจรองรับสิ่งที่ดีงามจากเรา ปัจจุบัน แม้มาอยู่อเมริกา ลูกจะไม่ได้ทำอาชีพครูแล้ว แต่ลูกคิดว่า สถานะของความเป็นครูนั้นไม่ได้จบลงเพียงแค่ในสถานศึกษา แต่จิตวิญญาณของความเป็นครู จะติดตามเราไปทุกหนทุกแห่ง อ่านเรื่องต่อ
ตลอดชีวิตที่ผ่านมา สิ่งที่เป็นปัญหาสำหรับชีวิต คือ ฉันไม่รู้ว่าอะไรคือความสุข เพราะไม่ชอบกิน ไม่ชอบเที่ยว ไม่ชอบดูหนัง การเป็นมนุษย์ก็ทุกข์มากพออยู่แล้ว แต่การไม่รู้ว่า อะไรคือความสุข มันคือความทุกข์ที่ทรมานยิ่งกว่า อ่านเรื่องต่อ
เธอและสามี ได้ไปปฏิบัติธรรมที่สวนพนาวัฒน์ สามีของเธอได้เห็นอานุภาพอันศักดิ์สิทธิ์ของมหาปูชนียาจารย์ นับแต่นั้นเธอและสามีก็มาวัดอย่างสม่ำเสมอ...สามีของเธอ เมื่อทำการค้าก็มักจะถูกโกง ลูกค้าไม่ยอมจ่ายค่าจ้าง นับเป็นเงินจำนวนมาก ทำงานกับเพื่อนก็ถูกโกงค่าจ้าง ได้น้อยกว่าที่ควรจะเป็น...อุทาหรณ์ของผู้ที่รับปากผู้อื่นว่าจะทำบุญแล้วเปลี่ยนใจในภายหลัง เมื่อวิบากกรรมส่งผล จะเป็นอย่างไร...ที่นี่...มีคำตอบ อ่านเรื่องต่อ
ในอดีตชาติเป็นของลูกมาก่อนและเป็นที่อยู่ของพญานาคเกล็ดสีเขียวรักษาไว้ ท่านก็ทักต่อถึงสามีของลูกว่ากำลังมีเคราะห์หนักถึงแก่ชีวิต อ่านเรื่องต่อ
นอกจากนี้ตั้งแต่โตเป็นสาว เริ่มรู้จักทาลิปสติก แต่ลูกทาลิปสติกไม่ได้ เกือบทุกครั้งที่ลูกทาลิปสติกไม่ว่ายี่ห้อไหน ชนิดไหนก็ตาม พอทายังไม่ทันทั่วปาก ลูกแทบขาดใจตาย อ่านเรื่องต่อ
ก่อนหน้าที่จะพบ DMC เรามีสงครามเล็กๆในครอบครัวบ่อยๆ ตั้งแต่ชิงรีโมททีวี คนนี้ชอบอย่างนั้น คนนั้นชอบอย่างนี้ เวียนหัวมิใช่น้อย ก็มีลูกสาวอยู่ในบ้านตั้ง 3คนนี่ค่ะ บางคนคงแก่เรียน ชอบตำรับตำรา แต่ก็เป็นประเภทเชื่อมั่นตัวเอง ดื้อหัวชนฝา บางคนขี้งอแง ใจร้อน ชอบน้อยใจ บางคนอารมณ์ศิลปินชอบเสียงเพลงเสียงดนตรี จนไม่มีเวลาให้คนอื่น แต่นับจากเจอ DMC พวกเราก็เริ่มเป็นหนึ่งเดียวกัน อ่านเรื่องต่อ
ทุกวันนี้ ลูกมี DMC กับองค์พระเป็นกำลังใจ จะทำงานอะไรพอมองไปที่กลางท้อง ก็เห็นองค์พระ ท่านมาเป็นกำลังใจให้ตลอด ไม่ว่าจะผัดกับข้าว หรือพูดคุยกับใคร ท่านก็ไม่หายไปไหน ทุกวันนี้กำลังใจของลูกไม่เคยตก อ่านเรื่องต่อ
หลังจากดีดี้นั่งสมาธิ เธอขยันกราบพระ กราบแม่ รักวัด รักบุญกลัวบาป ชอบช่วยงานวัดทุกสิ่งทุกอย่าง วันหนึ่งลูกพาดีดี้ไปวัด พอไปถึง เธอก็วิ่งไปช่วยงานวัดต่างๆทั้งวัน แล้วก็มาบอกว่า "วันนี้หนูได้บุญหมื่นกว่า Point(คะแนน)" ลูกจึงถามด้วยความสงสัยว่า "หนูรู้ได้อย่างไร" ดีดี้ไม่ตอบ จนวันหนึ่งเธอบอกว่า "องค์พระนับบุญให้หนู ถ้าช่วยงานบ้านได้บุญ 60Point ถ้าช่วยงานวัดได้บุญ 200Point" อ่านเรื่องต่อ
ฉันคิดว่า ถ้าคนทั่วโลกมานั่งสมาธิ โลกจะสงบสุข เพราะพวกเขาจะยุ่งแต่เรื่องของตัวเอง ไม่ไปยุ่งเรื่องชาวบ้าน ทำแต่ในสิ่งที่ควรทำ ว่าแต่ฉันก็ยังไม่เคยเห็นโลกที่สงบสุขอย่างนี้สักที เมื่อตอนอายุ 20ปี ฉันเคยตั้งคำถามว่า "อะไรเป็นสิ่งที่ควรจะทำเพื่อตัวเอง" แต่ฉันก็ยังหาคำตอบไมได้ จนบัดนี้ฉันรู้แล้วว่า "สมาธินี่แหล่ะ คือ สิ่งที่ฉันควรจะทำเพื่อตัวฉัน" อ่านเรื่องต่อ
เพื่อนชายของลูกคนหนึ่ง ซึ่งเรียนอยู่คณะบัญชีปี 3 ที่จุฬาฯ เช่นเดียวกับลูก ได้กระโดดตึกอาคารเรียนจากชั้น 4 ลงมา อาการสาหัสและไปเสียชีวิตที่โรงพยาบาลใน 1 ชม.ต่อมา ในช่วงระยะ 7 วันหลังจากการเสียชีวิต ได้เกิดเหตุการณ์แปลกๆหลายอย่างดังนี้ อ่านเรื่องต่อ
งานของฉัน เป็นงานที่ต้องอยู่กับศีรษะของมนุษย์ แต่ละคนที่มาตัดผม เขาไม่ได้เพียงให้ฉันตัดภาระของเส้นผมบนศีรษะให้เท่านั้น แต่ฉันกลายเป็นที่ระบายความทุกข์ของเขาด้วย ฉันต้องฟังผู้คนเหล่านั้น เล่าปัญหาต่างๆให้ฟังตลอดเวลา วันนี้ฉันไปเจออย่างนั้นอย่างนี้ คนนี้เป็นอย่างนั้น คนนั้นเป็นอย่างนี้ บางเรื่องก็ Negative มากๆ อ่านเรื่องต่อ
“ถ้าถึงเวลานั้น พ่อก็ต้องยอมรับนะว่า ชีวิตหลังความตายมีจริง และต้องไม่สงสัยอีก เมื่อถึงวันนั้น ให้นึกถึงภาพที่ลูกชาย 3 คน ที่เคยได้บวช ให้ระลึกถึงองค์พระประจำตัวที่สร้างและสลักชื่อให้พ่อ และวิธีทำสมาธิ ที่ลูกพยายามบอกพ่อเสมอ” คุณพ่อก็รับปาก…. อ่านเรื่องต่อ
ลูกก็ต้องพยายามทำหน้าที่ของแพทย์ให้สมบูรณ์ ด้วยการรักษาทั้งกายและใจของผู้ป่วยด้วย คือ ทางกายลูกก็รักษาไปตามหลักวิชาของแพทย์ , ส่วนทางใจก็ให้แนะนำผู้ป่วยให้รู้ว่าโรคทั้งหลายล้วนเกิดจากวิบากกรรมทั้งสิ้น , และคนเรามีความเจ็บ, ตายเป็นธรรมดา , ดังนั้นก็ให้แนะนำผู้ป่วยให้รักษาใจด้วยการ ระลึกนึกถึงบุญที่ได้ทำมา แล้วสวดมนตร์เจริญสมาธิภาวนา , ถ้าลูกทำได้อย่างนี้ ลูกก็จะได้ชื่อว่าเป็นหมอพระโพธิสัตว์จ่ะ ! อ่านเรื่องต่อ
วันเผาคุณตาลูกรับไม่ได้จริงๆเลยค่ะ ตอนนั้นรู้เลยว่าหัวใจสลายเป็นอย่างไร ลูกจำได้ว่า ลูกจะวิ่งเข้าไปในเมรุ จะไปพร้อมกับคุณตา ดีแต่ว่ามีคนคว้าไว้ได้ทัน ลูกรู้สึกว่า “อะไรกันคนที่มีร่างกาย เห็นๆกันอยู่ เผาไปแล้วไม่เหลืออะไรเลย” ลูกเสียใจมากเลยค่ะกับความสูญเสียครั้งแรกในชีวิต อ่านเรื่องต่อ
แต่สกาย บ่ต้องแบบนี้เลย พอคลอดอุแว้ ออกมาจากโรงพยาบาล ก็เอามาวางหน้าจอดาวธรรมเลย แล้วข้าน้อยก็อธิษฐานจิต “สาธุ๊...ขอบารมี หลวงปู่ หลวงพ่อ คุณยายให้ซ่อยเลี้ยงด้วยเด้อ” ตั้งแต่นั้นมา พอแจ้งก็เอาสกายวางแหมะไว้ที่หน้าจอ เลี้ยงง่าย กินง่าย บ่ งอแง อ่านเรื่องต่อ
หลังจากนั้นเราก็ย้ายไปอยู่ตุรกี ตอนนั้นลูกอยากดู TV ช่องไทย ซึ่งอาเหม็ดก็พยายามจูนให้ ซึ่งเป็นเรื่องบังเอิญที่เขาเปิดเจอช่อง DMC และบังเอิญยิ่งกว่านั้น คือภาพที่ปรากฏหน้าจอขณะนั้นคือ ภาพองค์พระธรรมกาย อาเหม็ดตื่นเต้นมากรีบเรียก “นี่ๆคุณรีบมาดูเร็ว องค์พระแบบนี้แหละที่ผมเห็นที่พังงา” อ่านเรื่องต่อ
หนูก็นึกถึงไอศกรีมกลมๆ มีหลายสี หลายรส เช่น ช็อกโกแลต สตรอเบอรี่ วานิลลา ไอศกรีมนั้นกลายเป็นสีขาวใหญ่ขึ้นๆ พอสีขาวหายไป ก็ปรากฏเป็นสีใสๆ หนูไม่ได้คิดอะไร มองไปเรื่อยๆ ไอศกรีมกลมๆใสๆ ก็ลงมาอยู่กลางท้อง มีความสุขมาก สุขตลอดเวลาเลยค่ะ อ่านเรื่องต่อ
หลังจากพบ DMC และได้นั่งสมาธิ แม้ลูกจะยังไม่มีโอกาสมาที่วัดพระธรรมกายเลย แต่ลูกกลับมีความรู้สึกอย่างแรงกล้าว่า "จะต้องชวนให้คนอื่นๆ รู้จักการนั่งสมาธิให้ได้" อ่านเรื่องต่อ
คุณพ่อมีอาการปวดท้องอย่างรุนแรง จนต้องร้องครวญครางอย่างทรมาน แต่มีชาวบ้านแถวนั้นมาบอกพี่สาวของลูกว่า “ให้เอาจิ้งจกให้ท่านกินแก้โรคมะเร็งที่ตับ ” พี่สาวก็ไล่จับจิ้งจกเป็นๆได้ 1 ตัว จึงยัดเข้าปากคุณพ่อ อ่านเรื่องต่อ
ไม่ว่าจะเห็นหรือไม่เห็นอะไร ลูกก็ขอแค่ให้ได้นั่งสมาธิ ไม่ยอมขาดเลย จนวันหนึ่งเหมือนลูกตกลงเหว แม้จะตกใจมาก แต่ยังครองสติได้ อยู่ในสภาวะที่พึงพอใจ สักครู่ลูกก็เห็นดวงสว่างเหมือนพระอาทิตย์ ขนาดเท่าฟองไข่ มีแสงสว่างอยู่ที่กลางท้อง ขณะนั้นความสุขก็พรั่งพรูแบบพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเป็นความสุขที่ไม่มีความทุกข์เจือปน เหมือนเอาความทุกข์ออกจากตัวไป กองไว้หน้าบ้าน อ่านเรื่องต่อ
ต่อมา ผมมีอาการแน่นๆที่หน้าอก จึงไปหาหมอ หมอบอกว่า "คุณเป็น มะเร็งในเม็ดเลือด" ได้ยินคำว่า “มะเร็ง” แต่ผมกลับรู้สึกเฉยๆ เพราะใจผมอยู่กับองค์พระ จนหมอแปลกใจว่า ทำไมผมมีกำลังใจดีมากผิดกับผู้ป่วยคนอื่น ผมคิดว่า “โรคภัยไข้เจ็บก็ให้เป็นหน้าที่ของหมอไป ส่วนเรื่องจิตใจเป็นหน้าที่ที่เราต้องดูแลเอง” อ่านเรื่องต่อ
แต่ก่อนพอเลิกโรงเรียน ลูกต้องขับรถกลับบ้านทั้งน้ำตา ทั้งท้อทั้งล้าสุดบรรยาย ทำอย่างไรจะเอาชนะความวุ่นวายของเด็กได้ จึงฉุกคิดว่า "ถ้าให้เด็กๆนั่งสมาธิ พฤติกรรมต่างๆน่าจะดีขึ้น" ลูกจึงเริ่มพาเด็กๆไปเดินเล่น ชมธรรมชาติข้างๆโรงเรียน แล้วชวนนั่งสมาธิ โดยให้นั่งนิ่งๆ แล้วฟังว่า ได้ยินเสียงธรรมชาติอะไรบ้าง...ได้ผลค่ะ ทุกคนเริ่มนิ่ง จากที่แต่ก่อนเป็นลิง เป็นค่าง ไม่สนใจที่จะฟังอะไรทั้งสิ้น เด็กก็เริ่มสงบขึ้น อ่านเรื่องต่อ
ทำไมชีวิตเราต้องลำบากอย่างนี้ด้วย ลำบากเหลือเกิน ต่อไปจะไม่ทำนาอีกแล้ว อ่านเรื่องต่อ
