ชาดก 500 ชาติ
มณิโจรชาดก-ชาดกว่าด้วยพระเจ้าอธรรมิกราช
มณิโจรชาดก ชาดกว่าพระเจ้าอธรรมิกราชพระเจ้าอธรรมิกราช พ้นพรรษาฤดูหนึ่งสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเสด็จประทับอยู่ ณ พระเวฬุวันมหาวิหารอันพระเจ้าพิมพิสารถวายให้
พระองค์ทรงปรารภพระเทวทัตผู้พยายามปลงพระชนม์แก่ภิกษุสงฆ์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงตรัสเล่า มณิโจรชาดกแก่เหล่าภิกษุสงฆ์ ณ พระเวฬุวันมหาวิหาร“ดูก่อนภิกษุทั้งหลายเทวทัตพยามยามฆ่าเรา ใช่ว่าแต่ครั้งนี้ก็หาไม่ แม้ครั้งก่อนก็พยามยามฆ่าเรามาแล้ว” ครั้งนั้นองค์พระศาสดาทรงตรัสเล่าอดีตชาติด้วยธรรมเทศนามณิโจรชาดก ขึ้นดังนี้ ครั้งหนึ่งในอดีตกาลยังมีกษัตริย์อธรรมิกราชปกครองพาราณสีกษัตริย์อธรรมิกราชผู้ปกครองเมืองพาราณสีเวลานั้นพระราชาองค์นี้ได้เสด็จประพาสชนบท ริมขอบอาณาจักร คราวนั้นได้เกิดเหตุเลวร้ายขึ้นเพราพระหทัยของพระองค์เอง “พระราชาทรงเสด็จมาแล้วหลีกทางขบวนเสด็จด้วย”กษัตริย์อธรรมิกราชทรงเสด็จประพาสชนบทเขตชายแดนเมืองพาราณสีหญิงงามคนหนึ่งนั่งเกวียนผ่านไปผลกรรมแต่ปางก่อนบันดาลให้พระเจ้ากรุงพาราณสีทรงเห็น และเกิดมีใจปฏิพัทธ์รักใคร่อย่างรุนแรง “โอ้โหใครกันน่ะ ช่างงดงามยิ่งนักไม่น่าเชื่อว่าชนบทห่างไกลนี้ยังมีหญิงที่งดงามยิ่งกว่านางงามชาววังเสียอีก”กษัตริย์อธรรมิกราชทรงเห็นหญิงสาวชาวชนบทซึ่งมีความงดงามมากนางหนึ่งนางงามคนนี้มีนามว่า สุชาดา เธอเข้าพิธีวิวาห์แล้วกับพ่อค้าผู้มีความขยันหมั่นเพียรทั้งสองรักใคร่อาทรกัน และกันเป็นที่ชื่นชมของชาวชนบททั่วไป “กอดเอวพี่แน่นๆ น่ะเดี๋ยวพี่จะซิ่งแล้วนะจ๊ะ” “อ้าว อย่าเร็วนักสิค่ะ น้องกลัวตก”กษัตริย์อธรรมิกราชมีใจปฏิพัทธ์ต่อหญิงสาวชาวชนบทอย่างสุดหัวใจ“อ้าวนั่น นางมากับใคร ทำเป็นจี๋จ๋ากัน น่าหมั่นไส้นักเชียว อืมไอ้หนุ่มนั้นขวางหูขวางตาเรายิ่งนัก” พรหมทัตพระองค์นี้เป็นพระกษัตริย์อธรรม เมื่อชอบก็จะเอาโดยไม่สนใจต่อบาปกรรมใดๆ ด้วยจิตใจที่ทรงกะสันต์รักใคร่ในนางสุชาดาหญิงสาวชาวชนบทเธอมีสามีเป็นพ่อค้าผู้มีความขยันหมั่นเพียรจึงพยายามคิดหาวิถีทางที่จะแย่งชิงนางมาจากคนรัก จนไม่เป็นอันทำราชกิจใดๆ “เฮ้อ ตั้งแต่ พระองค์กลับมาจากประพาสครั้งนั้น ก็ทรงเหม่อลอยทั้งวันวันๆ เอาแต่คิดอะไรก็ไม่รู้”กษัตริย์อธรรมิกราชทรงเฝ้าเพ้อถึงสาวงามจนไม่เป็นอันทำราชกิจใดๆ“เห็นท่านอำมาตย์ต่างๆ บ่นกันว่าเป็นแถวว่า พระองค์ไม่ทรงทำราชกิจ ปัญหาทุกข์ร้อนชาวบ้านก็ไม่ได้แก้ไข” ในที่สุดราชาผู้ถูกกามราคะครอบงำจิตก็คิดอุบายหนึ่งขึ้นมาได้ นั่นคือการวางแผนร้ายให้พ่อค้าบัณฑิตคู่รักของหญิงงามได้รับโทษทัณฑ์ประหารนั่นเองกษัตริย์อธรรมิกราชครุ่นคิดหาวิธีการเพื่อที่จะนำสาวชนบทมาเป็นของตน“เจ้า จงเอาปิ่นนี้ไปแอบวางไว้ในเกวียนของพ่อค้านั่น แล้วจับตัวมันมาโทษฐานที่แอบขโมยสมบัติของเรา ฮะฮ่า ฮ้าๆๆ เป็นแผนที่ยอดเยี่ยมจริงๆ เลยเรา”“ที่เรื่องอย่างนี้คิดได้เชียว ปัญหาบ้านเมืองมีไม่รู้จักคิดแก้ไข อืมเซ็ง”กษัตริย์อธรรมิกราชนำปิ่นของตนมอบให้ราชบุรุษนำไปใช้ตามที่ตนได้วางแผนเอาไว้“เจ้าว่าอะไรน่ะ” “ปล่าวพระเจ้าค่ะ หม่อมฉันสรรเสริญพระองค์ที่ทรงคิดแผนการได้ยอดเยี่ยมมากพระเจ้าค่ะ..เกือบซวยแล้วเรา” อุบายง่ายๆ แต่ส่งผลร้ายแรงเช่นนี้ไม่ต้องรอเวลานาน แค่มานพกับนางสุชาดาทิ้งเกวียนออกไปหาซื้อสินค้าราชบุรุษตีฆ้องร้องประกาศว่าปิ่นมณีของพระราชาได้หายไปโอกาสทำชั่วก็มาถึงแล้ว “เอ้ ซ่อนไว้ตรงไหนดีนะ ต้องหาที่มิดชิดหน่อย อืม ในกล่องนั่นแล้วกัน มีผ้าคลุมมิดชิดหน่อย ช่วยไม่ได้อยากมีเมียสวยก็ต้องซวยอย่างนี้แหละเจ้าพ่อค้าเอ๋ย” ราชบุรุษเอาปิ่นมณีซุกในเกวียนแล้วก็นำทหารออกตีฆ้อง แสร้งร้องป่าวว่ามีคนขโมยสมบัติพระราชาไป
ราชบุรุษทำทีเป็นสงสัยว่าปิ่นมณีของพระราชาจะถูกซ่อนไว้ในเกวียนของพ่อค้าและภรรยาชาวชนบท“ประกาศๆ ขณะนี้ปิ่นมณีสมบัติล้ำค่าของพระเจ้ากรุงพาราณสีได้หายไป ทุกคนโปรดให้ความร่วมมือในการค้นหา หากพบว่าปิ่นมณีนี้อยู่กับใครจะไม่ทรงงดโทษให้อย่างเด็ดขาด เฮ้ย..เจ้าพ่อค้านั่นราชบุรุษได้ทำการรื้อค้นเกวียนของพ่อค้าหนุ่มจะไปไหนหน่ะ เกวียนของเจ้าบรรทุกอะไรมา มีพิรุธนัก มาค้นดูหน่อยซิ” สิ้นคำของราชบุรุษ ทหารมากมายก็เข้ามาค้นในเกวียนของพ่อค้ามานพ“อะไรกันน่ะ ทหารมากมายมารื้อค้นอะไรที่เกวียนของเรา”ราชบุรุษได้ค้นเจอปิ่นมณีของพระราชาซึ่งถูกซ่อนไว้ในเกวียนของพ่อค้าหนุ่ม“พวกท่านทำอะไรกัน ในเกวียนนั้นบรรทุกสินค้าของเราไว้ ท่านจะมาค้นหาอะไรกัน” “เราสงสัยว่าในเกวียนของเจ้า จะมีปิ่นมณีของพระเจ้าพาราณสีอยู่”โดยไม่อายสายตาใคร ราชบุรุษตรงดิ่งไปดึงเอาปิ่นมณีออกมาจากเกวียน โดยไม่ต้องใช้เวลาค้นหามากมายนักพ่อค้าหนุ่มและภรรยาสาวตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยที่คนทั้งสองไม่ได้รู้เห็นในเหตุการณ์“นี่ไง เจอแล้ว ในหีบนี่เอง แหมๆๆ เจ้าโจรชั่ว ทหารจับตัวพ่อค้านี่ไว้ มันเป็นขโมย” “ตรงตามแผนเลยนะท่าน แหม ไม่เนียนเลยนะเนี่ย มาปุ๊บ ก็เจอปั๊บแทบไม่ต้องค้น” จากนั้นเหล่าทหารก็เข้ามาจับตัวพ่อค้าหนุ่ม
พ่อค้าพยายามอธิบายแต่กลับถูกทำร้ายจากราชบุรุษ
“อย่าๆ อย่าจับตัวฉันไปเลย ฉันไม่ได้เป็นคนขโมย ปิ่นนั้นมันมาอยู่ในเกวียนของฉันได้อย่างไร” “นั่นสิจ๊ะ อย่าจับเอาสามีฉันไปเลย ปล่อยพวกเราไปเถอะ”“อย่ามาแก้ตัวหน่อยเลย หลักฐานก็เห็นอยู่โทนโท่ ไปไป๊...รับโทษทัณฑ์จากพระราชเดี๋ยวนี้”พ่อค้าหนุ่มกลายเป็นนักโทษและถูกนำตัวไปยังลานประหาร“ฉันไม่ผิด พวกท่านใส่ร้ายประชาชนบริสุทธิ์ได้อย่างไร ฉันไม่ผิด” “นี่แนะ เอาไปสักดอกหนึ่ง โวยวายนัก นี่” “อย่าน่ะ โธ่ เจ็บไหมท่านพี่” “ไปเลย ไม่ต้องลีลาทหารจับตัวขโมยนี่ไว้แล้วพาไปหลังประตูผี ”หญิงสาวชนบทขอความเป็นธรรมให้กับสามีของเธอต่อพระราชา“พี่ พี่จ๋า โธ่เอ๋ย เหตุใดต้องเคราะห์ร้ายอย่างนี้ด้วยนะ” “ปล่อยฉันไป ปล่อย” พ่อค้าหนุ่มผู้กลายเป็นนักโทษถูกนำตัวมายังอุทยาน โดยมีสุชาดา ภรรยานางงามตามมาคร่ำครวญ มิทอดทิ้งกษัตริย์อธรรมิกราชทรงรับสั่งให้ราชบุรุษนำตัวนักโทษไปประหาร“สวยจริง น้องนางที่รักของเรามาแล้ว หึ นี่เรอะ เจ้าหัวขโมย ที่มันเอาปิ่นมณีของเราไป กล้านักนะเจ้า” “ขอเดชะ ราชบุรุษนำทหารไปจับตัวข้าพระองค์มา กล่าวหาว่าเป็นโจรลักปิ่นมณี ข้าพระองค์ถูกใส่ร้ายป้ายสี ข้าพระองค์ไม่ได้ขโมยปิ่นมณีพ่อค้าหนุ่มถูกนำตัวไปยังลานประหารข้าพระองค์ไม่รู้เรื่องว่าปิ่นนี้มาได้อย่างไร พระองค์ทรงพิจารณาให้หม่อมฉันด้วย” “เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริงเพค่ะ หม่อมฉันและสามีไม่รู้เรื่องปิ่นนี้เลยสามีของหม่อมฉันถูกใส่ร้ายเพค่ะ”หญิงสาวชนบททรงตั้งจิตอธิษฐานระลึกนึกถึงบุญที่ตนเคยกระทำไว้“เงียบเลย ใครจะไปใส่ร้ายเจ้า ก็ของกลางมันอยู่ในเกวียนเห็นๆ แล้วจะหาว่าเจ้าถูกใส่ร้ายได้อย่างไรกัน เฮ้ย ไอ้ผู้ร้ายปากแข็ง เพชฌฆาตเอาตัวมันไปประหาร”“เฮ้อ กินอยู่กับปาก อยากอยู่กับท้อง กิเลสเกาะกินใจแท้ๆ”ท้าวสักกะเทวราชเสด็จลงมาจากสวรรค์พ่อค้าหนุ่มไม่อาจยื้อชีวิตของตนได้เลย เขาถูกนำตัวไปประหาร ณ ลานประหารที่อยู่หลังประตูผีของอุทยาน ระหว่างทางก็ถูกเฆี่ยนตีไปตลอดทาง นางสุชาดาสุดจะทัดทานขัดขวางได้ ก็ตั้งจิตอธิษฐานรำลึกเอาบุญที่ตนทำไว้ท้าวสักกะเทวราชทรงเห็นและเข้าใจในเหตุการณ์ได้ทั้งหมด ณ ลานประหาร“ข้าแต่เทพเจ้าผู้สามารถห้ามมนุษย์ชั่วช้า พระองค์ได้โปรดยับยั้งความชั่ว ที่กำลังเบียดเบียนเอาชีวิตผู้มีศีลอันบริสุทธิ์ด้วยเถิด เทพเจ้าผู้ที่ยับยั้งความชั่วช้ายังมีอยู่ไหม ได้โปรดช่วยสามีของหม่อมฉันด้วยเถิด พระองค์ทรงมีจริงหรือไม่เพค่ะ”พ่อค้าหนุ่มกำลังนอนรอการประหารจากเพชฌฆาตสุชาดานางนี้สมบูรณ์ด้วยศีล นางดูแลบิดามารดาสามี สมณะชีพราหมณ์อย่างดีตลอดมา กะแสคร่ำครวญอธิฐาน จึงบันดาลให้อาสนะของท้าวสักกะเทวราชเร่าร้อนท้าวสักกะเทวราชก็เสด็จลงมาในพริบตานั้นกษัตริย์อธรรมิกราชถูกสลับร่างมานอนรอความตาย ณ ลานประหาร“นั้นเสียงใครกันนะ ใครมาร้องขอความช่วยเหลือจากเรากัน” เมื่อท้าวสักกะเทวราชเสด็จลงมายังลานประหารก็ทรงทราบเรื่องได้ทั้งหมด พระองค์ทรงประจักษ์แก่พระเนตรว่าอีกอึดใจเดียวชีวิตคนดีก็จะต้องแตกดับอย่างสยดสยองคมขวานของเพชฌฆาตได้ประหารพระเจ้าอธรรมิกราชด้วยอำนาจแห่งท้าวสักกะเทวราช“นี่เราจะจบชีวิตด้วยเรื่องอย่างนี้หรือนี้ ไม่น่าเลย” “เราจะไม่ยอมให้คนชั่วเสวยสุขอยู่ต่อไปได้อีกแล้ว ด้วยอำนาจอินทรเทพ โอม” สักกะเทวราชบันดาลให้ร่างที่ถูกมัดรอคมขวานตัดศีรษะกลายเป็นกษัตริย์ทุศีล และร่างที่นั่งบนอาสนะกลายเป็นพ่อค้าหนุ่มแทนท้าวสักกะเทวราชได้ปรากฎกายต่อหน้าพ่อค้าหนุ่มและเหล่ามหาชน“เฮ้ยนี่เรา มานอนอยู่ตรงนี่ได้อย่างไร เฮ้ย! นั่นเพชฌฆาต” อำนาจเทวราชนั้นรวดเร็วมาก เร็วจนเพชฌฆาตยั้งคมขวานที่สับลงมาไม่ทัน “มหาราช โธ่ ไม่น่าเลยพระองค์ทรงมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไรเนี่ย” เมื่อสิ้นกษัตริย์อธรรม ท้าวสักกะเทวราช ก็ปรากฏกายให้มหาชนเห็น มานพผู้นี้เป็นพระโพธิสัตว์มีศีลธรรม สามารถปกครองบ้านเมืองให้เป็นสุขได้ ดูก่อนพระราชาองค์ใหม่ ขอให้ท่านครองราชโดยธรรมเถิดพ่อค้าหนุ่มได้เปลี่ยนฐานะเป็นพระราชาผู้ครองราชแห่งเมืองพาราณสีนนุ โส ตาวตา หโต ราชาผู้ไม่ตั้งอยู่ในธรรม จะถูกกำจัดแม้เหตุเพียงนี้ สักกะเทวราชเมื่อเสด็จกลับเทวสถานแล้ว พระราชาองค์ใหม่ของพาราณสีก็ครองราชโดยธรรมคู่เคียงอัครมเหสีจนสิ้นวาระการในพุทธกาลสมัยนั้น พระราชาอธรรม กำเนิดเป็น เทวทัตเถระท้าวสักกะเทวราช กำเนิดเป็นพระอนุรุทธนางสุชาดา กำเนิดเป็น ยโสธราพิมพามานพผู้ได้ครองราชย์ เสวยพระชาติเป็น พระพุทธเจ้า
มณิโจรชาดก ชาดกว่าด้วยพระเจ้าอธรรมิกราช
พ้นพรรษาฤดูหนึ่งสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เสด็จประทับอยู่ ณ พระเวฬุวันมหาวิหาร อันพระเจ้าพิมพิสารถวายให้ พระองค์ทรงปรารภ พระเทวทัตผู้พยายามปลงพระชนม์แก่ภิกษุสงฆ์ “ดูก่อนภิกษุทั้งหลายเทวทัตพยามยามฆ่าเรา ใช่ว่าแต่ครั้งนี้ก็หาไม่ แม้ครั้งก่อนก็พยามยามฆ่าเรามาแล้ว” https://dmc.tv/a20473
บทความธรรมะ Dhamma Articles > นิทานชาดก 500 ชาติ[ 29 ส.ค. 2558 ] - [ ผู้อ่าน : 18282 ]
บทความอื่นๆ ในหมวด
ธัมมัทธชชาดก ชาดกว่าด้วยพูดอย่างหนึ่งทำอย่างหนึ่งเกฬิสีลชาดก ชาดกว่าด้วยปัญญาสำคัญกว่าร่างกาย
ปานียชาดก ชาดกว่าด้วยการทำบาปแล้วรังเกียจบาปที่ทำ
ชนสันธชาดก ชาดกว่าด้วยเหตุที่ทำจิตให้เดือดร้อน
ฆตาสนชาดก ชาดกว่าด้วยภัยที่เกิดจากที่พึ่ง
มหาสุวราชชาดก ชาดกว่าด้วยความพอเพียง
ฌานโสธนชาดก ชาดกว่าด้วยสุขเกิดจากสมาบัติ
สุนักขชาดก ชาดกว่าด้วยผู้ฉลาดย่อมช่วยตัวเองได้
สังวรมหาราชชาดก ชาดกว่าด้วยพระราชาผู้มีศีลาจารวัตรที่ดีงาม
อสัมปทานชาดก ชาดกว่าด้วยการไม่รับของทำให้เกิดการแตกร้าว
สัจจังกิรชาดก ชาดกว่าด้วยไม้ลอยน้ำดีกว่าคนอกตัญญู
สัมโมทมานชาดก ชาดกว่าด้วยพินาศเพราะทะเลาะกัน
อภิณหชาดก ชาดกว่าด้วยการเห็นกันบ่อยๆ